Naked Again

40

40

Mick

De pijn die ik voelde toen ze mij vertelde dat ze mij haatte, was overweldigend. Langzaam ebde deze emoties allemaal weg, zodra de waarheid achterhaalt was. Ik kon haar alleen maar aanstaren, terwijl alles in mij bezig was om één lijn te trekken op alles wat ik dacht en voelde. Maar het leek niet bepaald te lukken. Iris staarde mij enigszins verwachtingsvol aan, alsof ze hoopte dat ik hetzelfde terug kon zeggen. Tranen stroomden nog altijd geluidloos over haar wangen heen. Ik wilde bij haar vandaan stappen, maar tegelijkertijd wilde ik zo dicht als mogelijk bij haar zijn. Het was allemaal verwarrend. Ik wilde de tranen van haar wangen afvegen. Ik wist alleen niet meer helemaal hoe ik mijn ledematen moest bewegen. De stilte tussen ons in was ondraaglijk, en toch verbraken we beide de stilte niet. Een band trok zich strak rondom mijn maag, waardoor zelfs ademhalen moeilijk leek.

'Zeg alsjeblieft iets,' fluisterde Iris uiteindelijk. De band liet meteen los en een gevoel van opluchting stroomde door mijn lichaam heen. Het was raar hoe een stilte zoveel emoties teweeg kon brengen.

Iris drukte haar lichaam plots tegen mij aan, waardoor ik iets achteruit deinsde. Ongemakkelijk sloeg ik mijn armen rond haar tengere lichaam heen, wat de verwarring compleet maakte. Wat voelde ik eigenlijk? Was hetgeen wat zich in mijn binnenste genesteld had, en af en toe sterk de overhand nam, liefde? Of was het meer een dierlijk instinct, wat voortplanting betekende leven. Ik wist het niet.

Haar lichaam trilde als een rietje, terwijl ik haar stevig vast hield.

'Het mag niet,' fluisterde ze. Al had ik moeite met haar te verstaan, gezien de trilling in haar stem haar woorden overstemde. Toch verstond ik haar. De woorden, drie kleine woorden, kwamen langzaam bij mij binnen. Begrijpen deed ik het niet, maar ik deed geen poging om haar dat te vertellen – mijn stem was er vast en zeker net zo erg aan toe als de hare. Dus bleven we daar maar staan. Mijn hand had haar rug gevonden, en traag streelde mijn vingers haar huid. Ik probeerde grip te krijgen op mijn gevoelens, emoties en alle rationele zooi in mijn hoofd, maar het bleef een bende. Een ongrijpbaar licht in de duisternis. Kippenvel verscheen overal op haar huid. Misschien was dat wel hetgeen wat mijn ledematen ontdooide. Voorzichtig tilde ik haar op. Weerstand kwam er niet vanuit haar. Als verdoofd liep ik naar het bed toe, en liet haar daar traag op zakken. Meteen greep ze naar de lakens en sloeg die beschermend om haar trillende, met kippenvel bedekte, lichaam heen. Ik nam plaats op het bed. Onze ogen waren vastgehaakt in elkaar. Rode kringen ontsierden de huid onder haar ogen , al kon ik niet zeggen dat het haar lelijk maakte. Het maakte haar mooier dan ze ooit geweest was.

Dit was echt. Dit was menselijk. En alles wat ik voelde, was evengoed menselijk. En menselijk was goed, was mooi. Was prachtig op zijn eigen manier. Dit was goed. Ik mocht het voelen. En vanaf dat moment besloot ik om het toe te laten. Om alles in mij los te laten.7

--------------------------------------

Jongens, ik heb eindelijk weer een one shots boek! Oh en dat boek is ook toegewijd aan bepaalde personages die een extra leven krijgen. Check it out, want soms zijn mijn hersenen awesome. :')  Link in de reacties, of gewoon even op mijn profiel kijken.