Naked Again

21

21

Iris

Mick staarde mij aan. Ik kon zijn gedachten niet lezen, gezien zijn gezichtsuitdrukking niet te peilen was. Het duurde even voordat woorden zijn lippen verlieten. Mijn verdriet was gelukkig al wat gezakt.

'Is dat echt zo?'

Ik kon enkel maar knikken. Ik vertrouwde mijn stem nog niet helemaal. Een diepe frons verscheen op zijn voorhoofd en hij schudde zijn hoofd.

'Het is niet erg, maar ik kan het mij gewoon niet voorstellen.'

In al mijn emoties, die nu eindelijk vrij waren, kon ik er niets aan doen dat ik woede voelde. Misschien was het niet eens zo bedoeld, maar deze opmerking deed pijn. Voor ik het door had, had ik hem een klap gegeven. Eerder zou ik mijn hand voor mijn mond geschoven hebben. Ik was iemand met een pittig karakter, maar ik zou nooit iemand slaan. Mick had de primeur. Ik wilde opstaan, zonder een excuses te mompelen, maar Mick greep mijn pols beet.

'Laat me los!' schreeuwde ik tegen hem. Ik zag dat mijn vlakke hand een keurige, rode plek had achter gelaten op zijn wang. Ergens knabbelde er schuldgevoel aan mij, maar ik zette het snel van mij af. Het was Mick maar. Een vreemdeling. Ik beet op mijn lip.

'Waarom deed je dat?' waagde hij te vragen, terwijl zijn vingers in mijn huid boorden. Zo had hij meer grip. Het deed echter geen pijn, omdat hij er voor zorgde dat zijn nagels mijn vel niet raakte. Toch was ik er niet van gediend. Ik probeerde mijzelf los te krijgen. Maar het lukte niet. Zijn greep was te sterk, en het gaf zelfs geen millimeter mee. Ik kon er niets aan doen dat een gevoel van paniek mij overspoelde. Happend naar adem probeerde ik nieuwe tranen tegen te houden. Ik wist zeker dat blinde paniek in mijn ogen te zien was. Het duurde naar mijn mening te lang voordat Mick het door had. Het kwaad was al geschied toen hij eindelijk mijn pols los liet. Bijtend op mijn lip staarde ik hem aan.

'Je deed me pijn.'

'Ik gebruikte mijn nagels niet.'

'Ik had het ook niet over lichamelijke pijn', vertelde ik hem en met die woorden draaide ik mij om. Zo snel als ik kon vond ik mijn weg naar de badkamer, en draaide de deur meteen op slot. Ik had hier geen zin meer in. Wat dit ook voor onzin was, ik wilde weg hier. Ik liet mijzelf langs de deur heen naar beneden zakken, en begroef mijn gezicht in mijn handen. Opnieuw begon ik te huilen. Ik had nu al vaker gehuild dit uur, dan in mijn leven, bedacht ik mij sarcastisch. Maar hoe hard ik ook probeerde om mijzelf streng toe te spreken, het lukte niet. Een klopje klonk. Het was Mick – natuurlijk, het kon ook niemand anders zijn.

'G-Ga weg,' bracht ik al snikkend uit,

'Ik kan niet echt ergens anders heen.'

'Gewoon weg bij de badkamer. Blijf uit mijn buurt!'

'Iris, ik ben je oom niet.'

En die woorden zorgden er alleen maar voor dat ik nog harder moest huilen, omdat ik wist dat hij gelijk had. Dat mijn hele paniekactie, inclusief het feit dat ik hem sloeg, alleen maar door hém kwam.