Naked Again

31

31

Mick

Mijn vingers gleden over haar zachte egale huid heen. Een diepe zucht verliet haar lippen toen ik iets harder met mijn vingertoppen drukten. Ik zorgde er voor dat mijn nagels zich niet in haar vel boorden, gezien dat verkeerde signalen op zouden wekken. Ik wilde er enkel maar voor zorgen dat zij zich iets zou ontspannen. En het was een feit dat als ik iets om handen had, ik ook meteen een stuk rustiger werd. Al was het maar het masseren van een bloed mooie vrouw. Ze had haar groene ogen gesloten.

De spieren in haar lichaam waren eerst nog gespannen, maar toen mijn vingers een aantal keren over haar rug heen gedanst hadden, ontspanden ze merkbaar. Ik liet mijn vingers maar heen doen.

Het ging vrijwel op de automatische piloot, en de pijn van het masseren, zou ik later pas voelen.

Desondanks dat ik wist dat het mij lichte pijn op zou leveren later, vond ik het prettig dat ik mijn gedachten af kon leiden van deze gehele situatie. Nog steeds was het een raadsel of de ontvoerder alleen was of met meerdere. En de vraag waarom ze mij – een doodnormale bouwvakker uit Maastricht – ontvoerd hadden in combinatie met een vrouw die ik nog nooit in mijn leven gezien had, bleef ook onbeantwoord. Mijn vingers gleden onbewust verder naar beneden over haar rug heen.

Een huivering gleed over de rug van Iris heen, terwijl ze abrupt haar hoofd optilde. Haar groene kijkers keken mij verward aan, en ik zag een sprankje angst ronddobberen.

'Sorry,' mompelde ik en legde mijn handen weer op haar schouderbladeren.

Maar ontspannen deed Iris zich niet meer. Na een tijdje draaide zij zich om, zodat ze op haar rug lag en kon mij enkel maar zwijgend aanstaren. Ik wist niet wat ik van die stilte moest vinden. Het was geen beladen stilte. Wellicht was het een vredige stilte. Ik durfde mijn lippen niet van elkaar te bewegen. Ik wilde dit moment koesteren. Ik wilde háár koesteren. En op dat moment sloeg alles in als een bom. Als wij hier ooit vandaan zouden komen – levend – dan zouden we elkaar kwijt raken.

Ik zou mijn leven weer oppakken. En zij ook. Een steek trok door mijn lichaam heen. Iris was meer voor mij gaan betekenen dan ik in eerste instantie zou willen toegeven.

'Ik voel me wel al wat beter,' verbrak Iris tot mijn spijt de stilte, maar gelukkig verbrak ze hiermee ook mijn trieste gedachten. Een glimlach trok aan mijn mondhoeken.

'Fijn.'

De stilte was weer teruggekeerd. Onze ogen bleven vasthaken aan elkaar, en beiden leken we niet goed te weten wat we hiermee moesten. Ik kon mijn ogen niet losmaken uit de hare. Langzaam boog ik mij naar voren, totdat mijn lippen vederlicht de hare raakten. Teder kuste ze mij terug. Onze tongen bleven buiten schot. Ik trok haar dichter tegen mij aan, en ze zuchtte diep. Ditmaal was er geen sprankje lust te vinden in onze kus, enkel maar – liefde?