Naked Again

42

42

Mick

De volgende ochtend werd ik gebroken wakker, ondanks het feit dat ik best lekker geslapen had. De warmte beknelde mij enigszins, waardoor ik mij losmaakte uit de losse greep van Iris. Ze had haar armen over mijn borstkas neergelegd, haar hoofd rustte op mijn borst en haar haren lagen uitgespreid. Zo kwam het dat ik nu pas merkte dat ik wat van haar haren in mijn mond had. Met een onsmakelijk gezicht haalde ik ze tussen mijn lippen vandaan en nam wat afstand van het slapende meisje. Ik wilde haar nog niet wakker maken, dus bleef ik zo stil mogelijk in bed liggen. De gebeurtenissen van de afgelopen dagen vulden mijn gedachten. Iris die zwanger was. Iris die mij sloeg. Iris die mij leuk vond. Mijn hart maakte een sprongetje bij de laatste gedachte, maar al snel bevroor het. Ze was nog altijd zwanger, en nog altijd kwamen wij hier niet weg. Paniek borrelde op, maar ik wist dat ik rustig moest blijven. Paniek zou de situatie alleen maar verslechteren. Traag sloeg ik de lakens weg – alles om ervoor te zorgen dat Iris niet wakker werd – en krabbelde overeind. Er moest toch een manier zijn om hier weg te komen? Of op zijn minst om direct – face to face – te communiceren met onze ontvoerders? Ik haalde een hand door mijn zwarte haren heen, die ongelooflijk zacht en verzorgd aanvoelde. Voor douchen had ik nu tijd genoeg, bedacht ik mij sarcastisch. Dat was weleens anders als ik na een lange werkdag van de bouw terug kwam. Vaak was ik dan zo moe dat ik een snelle maaltijd opwarmde, een kant en klare maaltijd van de AH, die naar binnen werkte, en mijn bed in dook. De volgende dag zou het hele riedeltje opnieuw beginnen. Een zucht verliet mijn lippen.

Ergens was dit wel rustgevend. Er was hier niets. Geen mensen die mij nodig hadden. Geen technologie. Het nadeel was dan wel, dat dit niet vrijwillig was. Toch voelde ik mijzelf op een bizarre manier tot rust komen. Al was het een feit dat dit lang genoeg had geduurd. Mijn gedachten begonnen te malen. Wat konden nu echt redenen zijn om ons te laten gaan? Het leek mij niet de bedoeling dat we dood zouden gaan. We kregen voldoende en goed eten, en drinken. We mochten ons verzorgen. Er lagen zelfs pijnstillers in de badkamer. Wellicht was het de bedoeling om ons levend in ruil voor losgeld vrij te laten. Een diepe frons verscheen op mijn voorhoofd. We moesten direct met ze in contact komen, om te onderhandelen. Misschien konden we onszelf vrij kopen, of in ruil voor onze vrijlating iets anders doen. Mijn handen vouwden zich in elkaar, terwijl ik letterlijk mijn hersenen hoorde kraken. Ik kwam tot niets. Ik bedacht niets. En net toen ik het op wilde geven, sprong er plots een idee binnen. Het was het meest stomste, domste idee ooit. Meteen schudde ik mijn hoofd, maar natuurlijk liet het mij niet los. Mijn lip werd gemarteld door mijn tanden. Het zou kunnen werken.