Naked Again

34

34

Iris

We waren een paar dagen verder.

Ik voelde mij beroerd, en in mijn hoofd gingen alle alarmbellen af. Elk kwaaltje waar ik last van had schreef ik toe aan een mogelijke zwangerschap. Nu was het gevaar daarmee dat je jezelf dingen ging indenken. Mijn buik die zich krampachtig samen trok – zwangerschap? Of ongesteldheid. Dat laatste was iets waar ik echt op aan het wachten was. Bij elk klein teken wat kon duidden op de maandelijks periode, haastte ik mij naar het toilet. Elke keer was het valse hoop. Mick zei niets, maar ik zag hem kijken. Ik zag hem fronsende blikken mijn kant op werpen. Mijn besluit om hem nog niets te vertellen over de zwangerschapstest, stond nog altijd vast. Pas als ik hem gedaan had, zou ik hem inlichtten. En hopelijk – ik kon wel bidden – zou de uitslag negatief zijn. Dit was al de derde keer deze ochtend dat ik met valse hoop controleerde of ik ongesteld was geworden. Misschien was dit ook wel het moment waarop ik er genoeg van had. Met trillende handen trok ik het kastje open en haalde de test eruit. Het was een wonder dat Mick niet in die kast had gekeken. Ik haalde de test uit het doosje, en bestudeerde de achterkant. Na vijf minuten kon ik hem al aflezen. Ik volgde de gebruiksaanwijzing keurig op en was blij dat mijn lichaam toch iets van vocht had weten te produceren – zoveel had ik deze ochtend nog niet gedronken. Wellicht waren dit de vijf langste minuten van mijn leven. Ik had nooit geweten dat een minuut een eeuwigheid kon aanvoelen. Mijn blik had ik al die tijd strak op de test gehouden, alleen dat zorgde er niet bepaald voor dat ik kalmeerde. Met een diepe zucht legde ik de test weg. Vijf minuten. Ik had niet eens een klok om het bij te houden. Een klop op de deur haalde mij uit mijn gedachten. Mijn hart maakte een sprongetje. Shit.

'Zeg, gaat alles wel goed daarbinnen? En zou je het erg vinden als ik even van de badkamer gebruik mag maken?'

'Alles gaat goed,' bracht ik met een trillende stem uit. 'En ik ben nog even bezig. Een momentje.'

Een diepe zucht klonk aan de andere kant. Als verloren zat ik op de wc bril. Wat als ik écht zwanger was? Dan had ik een groot probleem. Ik kon hier niet weg. Ik zou de baby niet eens weg kunnen laten halen... Mijn ademhaling schoot omhoog, en ik maande mijzelf tot kalmte door mijn ogen te sluiten.

In mijn hoofd sprak ik mijzelf bemoedigend toe. Al mijn moed verzamelde ik bij elkaar. Traag reikte mijn hand naar de test. Mijn ogen wilde ik het liefst sluiten, maar daarmee zou ik een onvermijdelijk moment langer uitstellen dan nodig was. Al waren het waarschijnlijk maar enkele seconden. Ik las de test af. Ik las wederom de achterkant van het doosje. Zelfs de bijsluiter. Pas na alles duizend keer gelezen te hebben, na verschillende keren een blik geworpen te hebben op de streepjes, besefte ik het. Ik was zwanger.