Naked Again

6

6

Ik voelde mij voor het eerst in mijn leven beschermd. Zijn armen hadden inmiddels wat aan kracht verloren, gezien het feit dat Mick in slaap was gevallen. Het was ergens vertederend dat hij nog altijd zijn armen om mij heen had – ik moest zo echt niet gaan denken. Ik snoof zijn heerlijke geur op, aangezien hij voor het slapen gaan nog had gedoucht om warm te worden. Iets van Axe, dat wist ik wel. Al maakte die geur ook meer in mij los, dan ik zou willen.

Zijn geur prikkelde mijn neusgaten. Axe. Deep Space. Angstig kroop ik weg in de hoek, hield me daar schuil tot de zon op zou komen. Dan zou mama terugkomen. Dan zou ze mij de rest van de week niet meer alleen met hem laten. Er zat een spinnenweb in de hoek. Een zwart spinnetje was druk bezig zijn webje uit te bouwen.

Het hielp.

De hele avond en nacht bleef ik kijken naar het spinnetje, dat zo nu en dan even verdween. Maar ik wist dat hij terug zou komen, want hij liet mij niet alleen. Net als mama. Mama zou mij ook niet alleen laten, eer ze thuis zou komen.

In de hoek had ik geen last van oom Ferry. In de hoek liet hij mij met rust, want hij zag mij niet. Maar ik zag hem wel. Ik zag hoe hij zijn handen op zijn broek legde. Hoe zijn gezicht rood aanliep en ik hoorde hoe hij kreunde.

Ik maakte mij los uit zijn armen, helaas voor mij wekte dat Mick. Gehaast sprong ik uit bed, mijn voeten kwamen neer op de koude tegels. Zo snel als ik kon – ik wilde niet dat hij de tranen op mijn gezicht zag – liep ik naar de badkamer. Voorzichtig liet ik mij langs de deur naar beneden glijden, nadat ik hem gesloten had. Mijn hoofd begroef ik in mijn handen, zo proberend alle nare herinneringen aan mijn jeugd weg te halen. Er werd zacht geklopt op de deur.

'Nee, ga weg!' schreeuwde ik tegen hem, harder dan ik bedoelde. Kwader dan ik bedoelde. Hij had nu vast door dat ik overstuur was – fijn.

'Ik moet eigenlijk heel nodig naar de wc.'

Mijn ogen maakten een rollende beweging en ik krabbelde overeind. Mick opende de deur en ik wilde langs hem heen glippen, maar zijn hand zat plots als een cluster om mijn pols heen. 'Je hebt gehuild.' Zijn ogen doorboorden de mijne. Ik wilde zeggen van niet, maar een traan ontsnapte uit mijn linkeroog.

'Het gaat je niets aan,' siste ik en rukte mij los.

'Nee dat weet ik. Toch wilde ik je even laten weten dat ik eigenlijk niets beters te doen heb, dan te luisteren naar jou. Dus vertel, is je nagel gebroken?'

'Wáárom ben jij een klootzak,' zei ik meer tegen hem, dan dat ik vroeg. Ik beende langs hem heen, terug naar het bed.

'Misschien omdat ik zo gemaakt ben?' hoorde ik hem mij nog naroepen. En die woorden maakten meer in mij los, dan ze zouden mogen.