Naked Again

7

7

'Vertel eens, waar kom je vandaan?' vroeg Mick mij de volgende dag, alsof er zojuist niets was voorgevallen die nacht. Oké, er was in principe niets gebeurd. Maar het beviel mij totaal niet dat hij mij had zien huilen. Ik haatte het om te huilen. Vooral in bijzijn van mensen. Vooral in bijzijn van Mick. Ik kauwde rustig op mijn boterham met kaas, terwijl ik hem aan keek alsof hij gek geworden was. Ik wilde niet socializen met hem. Ik wilde hier weg en alles zo snel mogelijk vergeten. Verder met mijn studie. Mijn leven. Eindelijk slikte ik mijn hap door, en ik wilde net een nieuwe nemen – om conversatie te vermijden – toen Mick mij stopte.

'Ga je nog antwoorden vóórdat je een nieuwe hap neemt?' Hij trok een wenkbrauw omhoog.

Een diepe zucht verliet mijn lippen. 'Utrecht.'

'Dat is een eindje uit de richting.'

'En jij?' vroeg ik hem. Shit. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen, al hield ik het er liever op dat het uit beleefdheid was. En er was niets mis met een beleefd gesprek.

'Maastricht. Het is een mooie stad, je moet er maar eens heen gaan,' vertelde hij mij, terwijl hij het laatste restje boterham in zijn mond propte. Het volgende moment sprong hij van het bed af – waardoor ik meteen mijn hoofd af moest wenden – en liep lachend naar de badkamer.

'Je bent echt preuts man.'

'Niet waar!' schoot ik meteen in de verdediging.

'Je durft nog niet eens –'

'Natuurlijk niet!' onderbrak ik hem.

'Heb je er nog nooit een gezien?' vroeg hij verder, leunend in de deurpost. Ik moest moeite doen om mijn blik strak op zijn ogen gericht te houden. Een rode kleur steeg op naar mijn wangen.

'Ga jij nou maar douchen.'

'Dat ga ik zeker doen,' verkondigde hij al lachend en gooide de badkamerdeur dicht. Ik sloeg de handdoek dichter om mij heen en zuchtte diep. Zijn woorden waren als vlijmscherpe messen door mij heen gesneden. Ik was nog nooit verliefd geweest, simpelweg omdat ik geen enkele man meer vertrouwde. Maar dat betekende niet dat ik nog nooit een lul gezien had.  Ik beet op mijn lip tegen de opkomende tranen. Niet alweer. Ik wilde niet alweer zwak zijn en verdrinken in de nare herinneringen. Ik moest sterk zijn. Zoals mijn moeder geweest was. Ik kroop weer onder de lakens, ver weg van de gemene buitenwereld. Even. Even kon ik het toestaan, zolang Mick het maar niet zag. En dus liet ik noodgedwongen één traan over mijn wang heen rollen, terwijl ik bijna stikte onder de lakens. Ik hoorde het geluid van water, wat gelukkig betekende dat Mick nog onder de douche stond. Althans, dat dacht ik. Dat zou iedereen denken. Met één ruk werden de lakens van mij afgehaald. Ik slaakte een verschrikt gilletje en probeerde mijn handdoek weer goed om mijn lichaam heen te krijgen. Woedend staarde ik Mick aan, die grijnzend met het laken in zijn hand stond. Totdat hij zag dat ik huilde. Een klein beetje maar. Fuck.

-------------------------------------------------

Wat gaat Mick doen? ^^  

De leukste reactie krijgt een opdraging. Dus maak het mij moeilijk mensjes. :P