Naked Again

16

16

Iris

Dat gaf opening voor gesprek.

Ik wist alleen niet of ik dat gesprek wel wilde voeren.

Misschien was dat wel de reden waarom ik zweeg. Ik wilde hem wel vertellen dat het niets uitmaakte, dat ik er wel overheen zou komen – of wat hij dan ook wilde horen. Maar ik kreeg het niet over mijn lippen heen. Mick had ondertussen zijn bord leeg gegeten en staarde mij aan. Een wanhopig soort gestaar, smekend om mijn woorden. En hoe graag ik mijn lippen ook gesloten wilde houden, zijn ogen maakten iets in mij los. Ik vertrouwde mijn stem niet, en ik had daar alle reden toe gehad, toen ik hem met trillende stem vertelde dat het niet uitmaakte. Er waren zoveel andere dingen die ik had kunnen zeggen. Ik kon hem vragen of hij erover wilde praten. Zeggen dat ik mij laveloos geschrokken was. Een grapje maken over mijn EHBO skills. Maar nee, ik liet het bij een simpel ''het geeft niet.''

Mick perste met moeite een glimlach rondom zijn lippen. Hoe ik dat zag? Normaliter gezien zouden zijn ogen meelachen, ditmaal deden ze dat niet. Hij leek niet hier te zijn, maar ergens ver weg. Ik zou elke prijs betalen om te weten – oh nee, dat zou ik niet, vermande ik mijzelf gehaast. Zijn ogen waren nog steeds afwachtend op mij gericht, en plots kreeg ik het ontzettend benauwd. Alsof er van alles van mij verwacht werd, en ik het niet waar kon maken. Ik kon hem niet zeggen wat hij waarschijnlijk wilde horen: waarom?

Dat ik hem vroeg waarom hij het deed, zodat hij hetgeen wat hem vast hield, langzaam kon bevrijden. Ik was mij ervan bewust dat ik mij als een bitch gedroeg, en al helemaal toen ik zonder pardon op stond en naar de badkamer beende. Eenmaal daar aangekomen greep ik meteen de wasbak stevig beet, anders was ik zeker gevallen. Met moeite wist ik water in mijn gezicht te plenzen, gezien het feit dat ik mij met een hand nog steeds stevig vast hield. Ik had geen idee waar ik nu weer last van had. Wat ik wel wist, was dat het snel zwart zag voor mijn ogen.

Langzaam knipperde ik tegen het licht en kreunde zacht, nadat ik het gebonk van mijn hoofd opmerkte. Mijn lichaam voelde aan alsof het verpletterd was door minstens vijftig kilo. Ik wilde overeind krabbelen, mij ervan bewust zijnde dat ik in het bed lag, maar alles in mijn lijf protesteerde.

'Blijf liggen,' hoorde ik een bekende stem. Ik keek op. Mick zat op de bedrand en bekeek mij onderzoekend.

'Wat is er gebeurd?' vroeg ik hem.

'Je lag ineens op de grond, en volgens mij voel je je niet al te best,' merkte hij zorgzaam op. En dat laatste was sowieso waar. Ik voelde hoe mijn maag zich samentrok, en hoe niet veel later mijn avondeten op de vloer lag.