Naked Again

2

2

Zijn aanraking liet een huivering langs mijn ruggengraat naar beneden glijden. Meteen deinsde ik een stuk achteruit en keek hem vol walging aan. 'Wat doe ik hier dan?'

De man haalde enkel zijn schouders op – die gespierd waren, viel mij op. Eigenlijk viel mij nu pas zijn lichaam op. Zijn borstspieren waren zeker het resultaat van uren in de sportschool doorbrengen. En zijn haren, zijn zwarte haren zaten wild – goh hij had zich net aan mij te goed gedaan. Ik beet op mijn lip om nieuwe tranen tegen te houden. 'Wát doe ik hier dan?' durfde ik hem opnieuw te vragen, plots een stukje moed terug vindend.

'Ik weet het niet,' zei hij. Gek, dat dit de derde keer was dat hij tegen mij sprak – of vierde keer – en dat mij nu pas zijn stem opviel. Donker, beheerst, maar ergens zat er een soft randje aan. Niet een rauwe mannenstem. Een stem waar ik meteen als een blok voor zou vallen. Maar nu niet. Nee, nu zeker niet. Ik nam meer afstand van de vreemde man. Nog steeds was het mij een raadsel hoe ik hier terecht was gekomen, naakt, met hem in een kamer. Een kamer die er schoon uit zag, viel mij nu pas op. Ik gaf mijn ogen de tijd om de kamer in mij op te nemen. Een bed, natuurlijk. Er was nog een deur, en voor de rest was er een raam. Dat was alles. Of nee wacht, er was nog een deur, met daarnaast een mini koelkast. Onzeker schuifelde ik naar de deur toe, mijn ogen strak gericht op mijn belager. Die keek mij alleen maar fronsend aan.

'De deur zit op slot,' was zijn commentaar uiteindelijk, toen ik mijn hand net op de klink wilde leggen.

'Dan maak je die open.'

'Als ik een sleutel had, dan had ik dat gedaan.'

Vol verbazing draaide ik mij naar hem om. Voor het eerst voelde ik pure woede branden van binnen. Binnen een paar passen was ik bij hem, neus aan neus. 'Als jij mij nú niet laat gaan, gil ik heel dit appartement bij elkaar,' dreigde ik. Echter leek hij niet onder de indruk.

'Dat is prima, misschien komt er dan iemand die de sleutel heeft, aangezien jij zo stom bent om de sleutel kwijt te raken.'

Een lachje vol ongeloof verliet mijn lippen. Dit geloofde je toch gewoon niet. Ik gooide mijn handen in de lucht. 'Oké, wat moet ik doen zodat je mij laat gaan?'

'Ik,' zijn stem stierf weg. Ditmaal zag ik dezelfde wanhopige reactie, als die van mij van net. Hij zette een stapje terug, zodat onze neuzen contact verbroken. 'Ik weet het niet. Ik heb je niets misdaan. Ik werd ineens wakker, hier.'

Mijn blik vernauwde zich, totdat de intonatie van zijn stem tot mij doordrong. Het klonk niet als een leugen. Het klonk als de waarheid. 'Maar.. Ik ook,' fluisterde ik zacht.

'Ik heb je ook niet verkracht.'

'Ik jou ook niet,' bracht ik vreemd uit.

Een glimlach trok aan zijn mondhoeken. 'Goed, dan weten we dus één ding zeker: Ik heb jou hier niet naartoe gebracht, en jij mij niet. Maar wie dan wel?'

----------------------------------------------------

Speculaties met betrekking tot de kalende man zijn welkom. ^^

De leukste krijgt natuurlijk een opdraging!