Naked Again

44

44

Iris

*Twee jaar ná het experiment

Ik kon wel vertellen dat het leven oneerlijk was. Dat het leven niet voor iedereen weggelegd was, maar dan zou ik in clichés treden. Dan zou ik het leven wellicht tekort doen, want niet alles was zo zwart wit als het er soms uit zag. Mijn leven was grijs. Met de geboorte van mijn zoon Nick, was de grijze massa compleet. Hij was een jaar nu. Het was ongelooflijk hoeveel hij op zijn vader leek. Dezelfde donkere haren, dezelfde ogen. Af en toe moest ik erom huilen. Dan speelde de gebeurtenis zich opnieuw voor mijn ogen af. Hoe ik niet in staat was geweest om hem te helpen. Dan deed het pijn. Dan voelde ik verlies. Verlies van iemand die nooit volledig van mij was geweest.

Met Nick ging het goed. Zijn leventje was wit. Ooit op een dag zou ik hem moeten vertellen dat hij een ongelukje was. Dat ik te laat was met het plegen van een abortus. Nu had ik er geen spijt meer van dat hij geboren was. Het was achteraf gezien de enige manier om Mick bij mij te houden. Ik hoopte vurig dat hij nu bij zijn zus was, dat ze het uit zouden praten. Ik hoopte dat hij vrede had. Ik liep nog steeds bij een psychiater vanwege de traumatische gebeurtenis. Het was een experiment geweest. Een rilling trok door mijn lichaam heen, terwijl ik de temperatuur iets warmer draaide. Meteen ontspande ik weer toen de hitte mijn spieren raakte. De man had ons geobserveerd en álles gezien.

Meer dan een magere schadevergoeding zat er niet in voor mij. En daarnaast had ik een lange tijd de media achter mij aan gehad. Ik vroeg mij weleens af of dit het allemaal waard was geweest. Als dit niet gebeurd was, had ik Mick niet gekend. Was Nick niet geboren geweest. Misschien was dit het ergens allemaal waard geweest. Ik had alleen gehoopt op een andere afloop. Het daagde mij pas de derde dag na mijn vrijlating. Pas toen besefte ik mij volledig dat ik gevoelens voor hem had. De pijn sneed als een scherp mes door mijn ziel heen, en ik wankelde op mijn benen. Tranen prikten achter mijn ogen en ik wist dat deze pijn nooit meer volledig zou verdwijnen. Ik miste hem. Zelfs zijn onbeschofte eetmanieren miste ik. Ik sloot mijn ogen en probeerde mij elk detail van zijn gezicht te herinneren, maar alles wat ik zag, was mijzelf. Als een bang meisje weggedoken in een hoekje, onder zijn bloed besmeurd. Al mijn tranen liet ik los, zoals ik Mick ooit los zou moeten laten. Maar niet vandaag. Of morgen. Nu nog niet. Ik kón het nog niet. Alsof ik mij weer daar bevond, liet ik mijzelf door mijn benen zakken en rolde mijzelf op tot een klein bolletje in de grootte douchecabine.

Ik zou hem nooit kunnen vertellen hoeveel ik van hem hield. Ik wist niet eens waar hij begraven was. Ik wist niet eens waarom hij dit gedaan had. Wilde hij mij in de steek laten? Wilde hij al die tijd zo graag dood, dat het hem allemaal teveel geworden was? Of misschien deed hij dit wel zodat ze ons vrij moesten laten. Misschien deed hij dit wel voor mij.

Ik zou het nooit weten.