Naked Again

14

14

Mick

Als een zombie staarde ik voor mij uit, al had een zombie waarschijnlijk nog meer activiteit dan ik had. Mijn handen bleken ontzettend interessant te zijn. De lijnen die over mijn huid heen liepen, zogezegd de contouren. Hoe bleek mijn huid was, door het gebrek van zonlicht. Ik vroeg mij af in hoeverre dat gebrek schadelijk kon zijn. Iets met vitamine D ofzo, stond mij nog bij van mijn biologielessen op de middelbare school. Een tijd die eeuwen geleden leek, maar de tijd waarop het volledig mis ging. Een zucht glipte tussen mijn lippen door, terwijl ik mij omdraaide. Iris lag nog te slapen, haar rug deinde rustig op en neer – ten teken dat haar ademhalingsstelsel nog werkte Niet alleen dat, ze produceerde enkele geluiden die wel als snurken bestempeld konden worden. Daar zou ik haar nog mee gaan pesten, als ze wakker werd. Een glimlach vormde zich rondom mijn lippen. Traag liet ik mij achterover vallen op het bed, en merkte op dat het laken vochtig was. Dat was het moment waarop er een zweetdruppeltje langs mijn wang heen naar beneden gleed. Het was een nachtmerrie. Dat wist ik wel. Ik was er immers aan gewend geraakt, maar elke keer weer verbaasde ik mij over mijn lichamelijke reactie. Ik kwam weer overeind en sprong van het bed af. Mijn wilden zich net richting de badkamer bewegen, als Iris plots rechtop zit. Al fronsend keek ze mij aan.

'Wat heb je gedaan?'

'Wat?' vroeg ik haar niet begrijpend, maar waarschijnlijk doelde ze op het zweet, dat als een parel op mijn voorhoofd schitterde. Met mijn hand veegde ik het zweet weg.

'Dat,' zei ze en wees naar linkerarm.

Ik tilde mijn arm op en bekeek het. Ik begreep het niet. In eerste instantie begreep ik niet wat ik zag. Een wond. Een wond met vers bloed wat eruit kabbelde, tergend langzaam. Toen pas kwam het besef. Ik had een wond. En het leek mij niet dat die veroorzaakt kon worden door het simpel liggen in een bed. Ik haastte mij naar de badkamer, duidelijk opzoek naar hetgeen wat dit kon verklaren. Amper had ik één been binnen de badkamer gezet, of ik zag het al. Een scheermesje lag op de grond, vergezeld door druppels bloed. En dat was het moment waarop ik in elkaar stortte. Iets wat ik niet meer gedaan had, sinds het moment dat ik de kerk uitrende, en de wind en regen mijn verdriet mee liet voeren. Tranen prikten in mijn ogen, terwijl ik mij langzaam naar beneden liet zakken tegen de muur aan. Ik had de kracht niet om mijn tranen tegen te houden, al wilde ik ze niet laten ontsnappen. Ik wist wel waarom ik huilde. Het was niet alleen om Mirthe. Maar ook omdat ik wist dat zij zichzelf haatte, vond dat zij straf verdiende, en zichzelf daarom toetakelde met een mes. En ik betrapte mijzelf erop dat ik hetzelfde dacht nu. Ik haatte mijzelf. Ik verdiende straf. Ik moest mijzelf pijn doen.

---------------------------------------

Reacties en stemmen maken mij blij! Het stemmen verschilt echter per hoofdstuk, dus mag ik jullie vragen om te stemmen? Ik werk met ontzettend veel plezier aan dit hoofdstuk, en stemmen bevestigingen die alleen maar. ^^

En ik heb een vraagje! Wat betekent dit boek voor jou tot zover?