Naked Again

36

Jaaaaaa, een update op dinsdag, komt mij voor deze ene keer beter uit. :)

36

Mick

Ik wist dat het geen nut had. Ze was boos, en dat recht gaf ik haar. Wat bezielde mij in godsnaam om haar te slaan? Met gebogen schouders slofte ik terug naar het bed en liet mij erop zakken. Het was een ongeluk. In blinde paniek, woede, wat dan ook had ik haar geslagen. Ik zou vader worden. Mijn vuisten balden zich. Mijn gedachten gingen wel degelijk met mij aan de haal, en gek genoeg speelde ik daar niet de hoofdrol in. Beelden begonnen te flitsen voor mijn ogen, zo levensecht. Ik zag haar. Ik zag haar liggen op het bed, zweetdruppels boven op haar voorhoofd. Hoe ze pijn leed. Dat het sowieso niet oké was. En er niets was wat we konden doen. We bevonden ons niet in een derde wereldland, maar dan moest er wel een arts aanwezig zijn. Het knaagde. De rest van de dag liet dat beeld mij niet meer los, en de angst dat ze hier moest bevallen was groot. Ik betrapte mijzelf erop dat ik er niet aan dacht om het weg te laten halen. Natuurlijk, dat ging nu ook niet. Maar misschien werden we een dezer dagen bevrijd. Dan konden we zo snel mogelijk naar een abortuskliniek, en zouden onze wegen zich scheiden... Een steek trok door mijn maag heen. Dat wilde ik niet. Ik wilde niet dat onze wegen zich zouden scheiden. En over de baby zou nagedacht moeten worden. Een zucht verliet mijn lippen. Hoe het er nu naar uit zag, zouden we hier nog wel een tijdje blijven. Voorzichtig stond ik weer op van het bed en bevond mij naar de badkamerdeur. Het was stil, wat verraadde dat ze niet onder de douche stond. Ik klopte op de deur. Geen reactie. Nogmaals herhaalde ik mijn actie, en wederom bleef een reactie uit. Dus begon ik te praten, tegen een dichte deur. Al hoopte ik dat Iris mijn woorden tot zich liet binnen dringen.

'Het spijt me, ook al heb ik dat al duizend keer gezegd vandaag. Ik had je niet mogen slaan, maar ik voelde mij zo wanhopig. En nog steeds. De angst dat er iets mis gaat en er geen arts aanwezig zal zijn vreet mij momenteel op, al weet ik dat ik een goede doemdenker ben. Al weet ik dat de kans er is dat we tegen die tijd weer thuis zijn. Bij onze familie en vrienden,' mijn stem trilde licht van verschillende emoties, die zich langzaam een weg naar buiten wisten te banen. 'Maar een feit blijft dat ik jou niet kwijt wil. Dat is iets wat ik zeker weet. En of dat op een vriendschappelijke manier is, of meer, dat maakt mij niet uit. En misschien wil ik de baby niet eens kwijt, al denk ik dat ik compleet in de war ben. Zolang ik jou maar niet kwijt raak, op welke manier dan ook. Dat kan ik niet nog eens aan, echt niet...'

De deur vloog open. Verschrikte deinsde ik een stukje achteruit. Iris vloog mij om mijn hals.

Ze zijn zo schattig, al zeg ik het zelf. :')