Naked Again

17

 17

Iris

Het was een feit dat ik ziek was, en alles er van boven en beneden uit kwam. Niet tegelijkertijd, dat zou maar raar geweest zijn. Ik voelde mij beroerd, beroerder dan beroerd. Al die tijd bleef Mick trouw aan mijn zijde – niet dat weg kon. Maar het voelde goed dat hij alleen maar van het bed af ging, als hij naar het toilet moest of ging douchen. Als geruststelling wreef hij over mijn ijskoude handen heen, al was het misschien ook wel meer om ze op te warmen. Warme tintelingen stroomden door mijn lichaam heen, maar ik was niet van plan mij daar ooit aan toe te geven. Desondanks vond ik deze bezorgde kant van hem wel aantrekkelijk. Hij hield zelfs mijn haren aan de kant als ik moest overgeven. Tot mijn grote ergernis was er geen emmer of iets in het vertrek te vinden, en vonden mijn spieren het geen goed idee als ik zou opstaan. Dit resulteerde erin dat ik de vloer onder kotste. Mick ruimde het elke keer trouw op. Daar was ik hem dankbaar voor, aangezien ik de stank echt niet kon handelen.

Een paar dagen lang herhaalde zich dit tafereel.

Ik gaf over.

Mick hield mijn haren aan de kant en ruimde het braaksel op.

Vervolgens viel ik slaap.

En dan begon de cirkel overnieuw.

Gelukkig voelde ik mij op dag vier – dat had ik Mick mij laten vertellen – een stuk beter. De buikpijn was verdwenen, en alleen een restje hoofdpijn was er nog over. Het lukte mij voor het eerst om mijn avondeten binnen te houden. Al die tijd hield Mick mij nauwlettend in de gaten, alsof ik iets kostbaars was. En eerlijk gezegd begon het mij op mijn zenuwen te werken. Zo erg, dat ik mij bijna verslikte in een spruitje.

'Oké Mick, ik waardeer je bezorgdheid ergens, maar ik voel mij prima,' vertelde ik hem, nadat ik uit gehoest was. Mick trok alleen maar vragend een wenkbrauw op.

'Echt. Je staart me aan alsof ik een of ander kostbaar bezit ben,' verduidelijkte ik mijzelf en prikte een nieuw spruitje op mijn vork.

'Misschien ben je dat ook.'

Het was maar goed dat mijn gooikunsten niet ontzettend goed waren, anders had een Mick vast ergens een vork in zijn gezicht zitten.

'Hé!' riep hij verontwaardigd. 'Dit had zo verkeerd af kunnen lopen,' mopperde hij en raapte mijn vork op. Ik kon er niets aan doen dat een giechel mijn mond verliet, en dat liet Mick verbaasd op kijken. Gehaast sloeg ik een hand voor mijn mond. Een grote grijns trok aan de mondhoeken van Mick.

'Waag het om er iets over te zeggen,' waarschuwde ik hem.

Hij streek een plukje haar weg uit mijn gezicht, waardoor mijn hart een seconde stopte.

'Ik kan er wel voor zorgen dat je je als een kostbaar bezig gaat voelen,' fluisterde hij bij mijn oor.

Een huivering trok door mijn lichaam heen.