Aşkın DEFÖM hali

9.Bölüm-"Beni bırakma"

    (Yazardan)
Ömer'in bağırışıyla bütün şirket odanın başına toplandı. Sinan'da o gürültüyü duyunca dışarı çıktı. Ömer'in odasının önündeki kalabalığın içine dalarak, Ömer'in odasına girdi. Ama gördüğü manzarayla Şok'a uğradı, Defne Ömer'in kucağında baygın bir halde yatıyordu ve Ömer etrafa Ateş saçıyordu. Sinan'ı görünce birden bağırmaya başladı.
  
  Ö:"SİNAN birşey yap yardım et, ambulans çağır."
Sinan şaşkınlığını bir kenara bırakıp, zorda olsa cebinden telefonu çıkarttı ve ambulansı aradı. Defne'nin durumundan kısa birşeyler söyledi ve telefonu kapattı. Çalışanların onları izlediğini görünce birden kükredi Sinan;
 
S:"İşiniz gücünüz yokmu sizin? Herkes işinin başına."
dedi ve kapıyı sertçe çarpıp Ömer'in yanına diz çöktü, ve daha sakin bir sesle;
  
  S:"Ne oldu?"
Ömer zar zor konuşarak.
Ö:"Bilmiyorum birden yere yığılıverdi."
S:"Tamam kardeşim tamam,birazdan ambulans burada olur. Sakin ol!"
Ömer Sinan'ın dediğini duymamış gibi;
 
  Ö:"Defne.. Defnem hadi uyan nolur uyan. Bak sen uyanmazsan ben yaşayamam, bende ölürüm. Hem sen benim üzülmemi istemezsin ki, hadi nolur aç o bal gözlerini."
Dedi ve bir süre defneye baktıktan sonra Sinan'a dönerek bağırmaya başladı;
 
Ö:"NEREDE KALDI Bu AMBULANS SİNAN."
Sinan birden irkilerek, Ömer'e göre daha sakin bir şekilde;
   S:"Birazdan gelirler Ömer sakin ol biraz."
Dedi ve aradan birkaç dakika geçtikten sonra ambulans görevlileri kapıda belirdi. Ömer onları görünce birden Defneyle birlikte ayağa kalktı ve;
  Ö:"Açın lan sedyeyi."
Dedi ve anında açılan sedyeyle defneyi yatırdı, ellerinden tutarak sedyeyle birlikte asansöre doğru gittiler. Asansöre binince Ömer Defne ile sessiz sessiz konuşuyordu.
  Ö:Nolur sevgilim uyan hadi, beni sakın yalnız bırakma."
O sırada asansör durmuş dışarı doğru çıkıyorlardı, defneyi ambulansın arkasına koyan görevli;
G:"Ömer bey siz lütfen bizim aramızdan gelin."
Ö:"Hayırr ben onu yalnız bırakamam."
G:"Ama Ömer bey.."
Ömer görevlinin sözünü kesip,
Ö:"Sana sormadım."
Dedi ve Defne'nin yanına bindi.Ömer Defne'nin elini hiç bırakmadı. Hastaneye yaklaştıkları sırada, ambulansın içindeki hemşire elindeki telefon gibi aletle hastaneyi aradı, endişeli görünüyordu kadın; Ömer de korkmuştu ve,
  Ö:"Neler oluyor?"
Desede Kadın hastaneyle konuşmakla meşguldü,
  H:"Ben ayser hastanesinin ambulans hemşiresi İpek acar. Hastamız Defne hanım ile hastaneye yaklaştık, kalp ritmi iyice yavaşladı. Orta derecede kalp ritim bozukluğu var. Doktor beye söyleyin ve bir oda hazırlayın, gerekli bütün malzemeler odada bulunsun, 10 dakikaya oradayız."
Sesi ve telefonu kapattı. Ömer ise iyice endişelenmişti,
 
  Ö:Nesi var eşimin."
  H:"Ömer bey ben şu anda bilgi veremem, hastaneye gidince doktor beyden öğrenirsiniz."
Ömer daha fazla soru sormaması gerektiğini anladı ve sustu.

  Sinan ise ambulansın arkasından arabası ile gidiyordu. Ömer'in o halleri kafasında canlandıkça bir tuhaf oluyordu, onu hiç böyle görmemişti. Defne'nin ailesine haber vermek istedi bir an ama eğer ciddi birşey yoksa onları da telaşlandırmak istemedi ve aramaktan vazgeçti. O bu düşünceler içerisindeyken hastaneye gelmişlerdi bile.

  Ömer endişeli bir şekilde ambulanstan indi ve sedyeyle birlikte defneye hazırlanan odaya doğru gitmeye başladılar. Defne doktor ile birlikte o soğuk odaya girince kapı Ömer'in suratına kapandı. Sanki o an Ömer'in dünya ile bağlantısı kesildi, halbuki ne kadar zormuş sevdiği içeride yatarken onun burada eli kolu bağlı beklemesi. Ömer Hayatında hiç bu kadar çaresiz hissetmemişti kenidini. O hastanenin koltuğunda çaresizce beklerken Sinan yaklaştı yanına, o sırada Ömer'in aklından herşeyi silip gidip Sinan'a sarıldı. Sinan Ömer'den böyle bir hamle beklememiş olsa da oda sarıldı kardeşine. O sırada Ömer'in gözünden bir damla yaş aktı, Sinan  o gözyaşlarını hissettiğinde canı acıdı Sinan'ın. Ömer'i ikinci defa ağlarken görüyordu, ilki ailesi öldüğünde, şimdiki ise sevdiği kadın bu hastanedeyken. Bu sırada Ömer'in güçsüz sesi duyuldu;