Aşkın DEFÖM hali

39.Bölüm-"Annesinin cenneti"

  İYİ OKUMALAR

        (YAZARDAN)

Defne mutfakta şarkı söyleye söyleye kahvaltı hazırlıyordu. Bugün içinde acayip bir mutluluk vardı,gerçi neden olmasındı. Hayatının aşkı,melek kızı yanındaydı daha ne isterdi defne. Şu dünya da başına gelebilecek olan en güzel şeyi yaşıyordu , hem de neriman hanım sayesinde olmuştu bunlar. İlk önce şirkete Ömer'in asistanı olarak işe başlamıştı,zamanla Ömer'e olan ilgisi çoğalmıştı. Sonra bir baktı ki bildiğin dut gibi aşık olmuştu buz dağları Ömer İplikçi'ye.

   Zaten ondan sonra da tek düşündüğü,tek hayal ettiği Ömer olmuştu. Ama ne kadar hayal kursa da defne hiç bu noktalara kadar gelebileceğini düşünmüyordu. Şu bir yıl içerisinde neler neler olmuştu hayatında. Ne badireler atlatıp buralara kadar gelmişti,ne kadar zorluğa göğüs gerip ayakta durmayı başarmıştı işte orasını sadece defne biliyordu.

   Onu bu düşüncelerden arındıran çalan telefonu oldu. Hemen ıslak ellerini kuruladı ve telefonu aldı. 'ANNEM' yazısını görünce hiç düşünmeden hemen açtı;

     De:"Anneem"

  L:"Kuzum nasılsın kızım."

  De:"İyiyim anneciğim sen nasılsın?"

  L:"Bende iyiyim bitanem. Ee napıyorsun bakalım,Doğa nasıl Ömer oğlum nasıl?"

De:"Ben kahvaltı hazırlıyorum,onlar da hala uyuyorlar."

  L:"Ohh iyi bakalım,uyanında bol bol öp torunumu benim yerime. Kızım ben sana birşey söyleyecektim aslında."

  De:"Söyle annem."

Dedi defne ama annesinin söyleyeceklerinden korkuyordu.

  L:"Iıı hani geçen ki konu vardı ya düşündün mü onu?"

Dedi leyla hanım tereddütle. Tam da bu olmuştu işte Defne'nin korktuğu başına gelmişti. Derince bir nefes aldı ve;

  D:"Düşündüm anne,tamam haklısın yapalım ama eğer kötü şeyler getirirsen aklına herşeyi unutmalısın."

  L:"Tamam kızım,bak haklısın seni de sıkmak istemiyorum ama ne kadar ömrüm kaldı ki benim? Senin zor anında, iyi anında, mutluluğunda hiçbir zaman yanında olamadım ama en azından ölmeden önce seni bir kez olsun mutlu göreyim he kızım?"

Dedi zorla. Defne gözlerini bir süre kapatıp açtı ve bütün herşeyi aklından geçirmeye başladı. Birkaç gündür Leyla hanım; Ölmeden önce, Doğa'ya mevlüt yapmak istiyordu. Aslında bu aralar bu konu Defne'nin de aklındaydı ama annesi ölmek kelimesi kullandığında herşeyi kötü düşünüyordu. Bu mevlüt'ü öyle zorunlu gibi değil de gönül rahatlığıyla yapsaydı daha iyi olmaz mıydı? Sanki bunu bir zorunluluk gibi düşünerek içinden gelmeyerek yapacaktı defne, ama daha fazla kötü düşünmeyerek telefonun diğer ucunda ki annesine seslendi;

  D:"Tamam anne yapalım, ama bu hafta içinde olsun çok geçe kalmayalım ben ve Nihan gerekli olan hazırlıkları yaparız artık takma kafana sende, üzülüyorum ama."

  L:"Tamam güzel kızım tamam, o zaman ben Nihan'a söyleyeyim siz birlikte hazırlanırsınız artık."

  D:"Tamam anneciğim hadi görüşürüz evdekilere de selam söyle."

  L:"Söylerim kızım."

dedi ve telefonu kapattı leyla hanım. Ardından Defne derin bir nefes verdi ve hemen kendini toplayıp masaya son eksikleri koydu. Ardından yukarı da hala uyuyan uykucuları uyandırmak için yukarı çıktı.