Aşkın DEFÖM hali

45.Bölüm-"Parti"

  İYİ OKUMALAR

DUMAN: ESKİ KÖPRÜNÜN ALTINA

  Odaya girer girmez hızla üzerimdeki t-shirt'ü çıkarttım ve yatağın kenarına bıraktım. Bugün o kadar yorucu geçmişti ki daha Defne ile bile konuşamamıştım. Kendimi hırsla yatağa bıraktım  ve cam tavandan yıldızları izlemeye başladım. Defne'm olsaydı yanımda keşke, nasıl heyecanla izlerdi yıldızları. Nasıl heyecanla anlatırdı bana. Ama ben kendim istemiştim gelmemelerini, Defne için değil belki ama Doğa daha uçağa binemezdi. O kadar saat uçakta sırf benim işim için sürünmelerine izin veremezdim. Ama keşke getirseydim. Neyse ki sadece 2 gün kalmıştı, yarın lansman vardı akşama ise Türkiye'ye uçacaktık.

  Aklıma 2 gün kaldığı gelince içimdeki umutla yataktan kalktım ve valizden bilgisayarı aldım. Ardından heyecanla açtım ve Defne'yi görüntülü aradım. Birkaç saniye geçti, çalıyordu fakat açan yoktu. İçimdeki heyecan bir anda sönerken tam ekranı kapatıyordum ki karşımda nefes nefese Defne ve Doğa'yı gördüm. Gözlerim ışıldadı şuan Defne'den bile daha heyecanlıydım.

Bir süre sadece birbirimizi izledikten sonra Defne nefesini topladı ve benden gözlerini ayırarak konuştu;

  D:"Nasılsın sevgilim.?"

dedi resmiyetle. Sanki ben üstelesem ağlayacaktı.

Ö:"Defne'm?"

dedim sorarcasına, böyle der demez gözlerinden bir damla yaş süzüldü. Sanki o gözyaşı yere değil de benim kalbime düşmüştü, ve günlerdir içimde yanan hasret ateşini harlamıştı.

Ö:"Sevgilim yapma ama böyle.."

D:"Nasıl yapmayayım?"

Ö:"Az kaldı Defne'm.. 48 saat bile kalmadı."

D:"Öyle değil mi?"

Ö:"Öyle tabii aşkım.. azcık daha sabır.."

dedim ama bende gözlerimin dolmasına engel olamamıştım. Defne farketmesin diye hemen gözlerimi kırpıştırdım ve konuyu değiştirmeye çalıştım.

Ö:"Doğa Nasıl? Neler yapıyor bakalım minik cadı.?"

D:"Ne yapsın işte, ben gibi aynı. Arada bir unutuyor yokluğunu ama geceleri sen olmadan uyumadığı için en az 2-3 saat uyutmak için uğraşıyorum."

Demesiyle gülümsedim ve hafif Kaş'larımı çatarak bana heyecanla bakan Doğa'ya çevirdim bakışlarımı;

Ö:"Çok  mu üzüyorsun sen anneyi bakayım?"

dememle birlikte Doğa sesler çıkartıyordu. O hareketler bizim dilimizde 'evet' demekti.

Ö:"Aaaa olmamış meleğim öyle. Ne anlaşmıştık biz seninle? Hani anneyi üzmek yoktu."

D:"Yani babası kızmayalım da azcık üzüyor diyelim.."

dedi ve sanki benim yerime de öpercesine kocaman bir öpücük bıraktı Doğa'nın tombul yanağına.

D:"Ama çok şükür Yasemin de yanımda, çok yardımcı oluyor bana."

Ö:"Ohh ne güzel yokluğuma alışmışsınız demek ki."

dedim. Ama keşke demeseydim, Defne uzun uzun gözlerimin içine baktı ve bir anda yaşlı gözlerini gözlerimden çekti. Bir süre kameranın altından elleri ile ilgilendi ve Doğa'yı kucağından kaldırdı. Ardından yatağa yatırdı ve gözlerini tekrar gözlerime dikti.

D:"Sen nasılsın? Nasıl oralar?"

Ö:"İyi değilim ben, buralar hakkında hiçbir fikrim yok. Hiç dışarı çıkmadım. Sadece toplantılara giderken çıkıyorum o kadar."