about Dylan Sprayberry✔

55

Drugi dzień spędzili z Khylinem. Grali w jakieś gry planszowe, które chłopcy znaleźli. Tessa czuła się szczęśliwa. 

Czy można się wyleczyć z depresji poprzez jedną relację międzyludzką? Czy tak się da? 

Praktycznie nie. Depresja zawsze gdzieś tam w nas pozostanie. Zawsze gdzieś tam się kręci, by ukazać swoją obecność w mózgu. Gdy nadejdzie jakiś cięższy moment wychodzi z nas i krzyczy:

-Hej to znowu ja! Dawno mnie nie leczyłaś, a czas zacząć! 

I znowu się wtedy z nią męczysz. Tyle razy taką sytuację miała nasza biedna Tessa. 

Teoretycznie tak. Udajesz, że wszystko jest dobrze, może jednak jest, a zapędziłaś się w swoich kłamstwach, że już nie wiesz co czujesz. Sama siebie okłamujesz, swój mózg. Jednak z czasem przestajesz, nawet nie wiesz kiedy. Tak jak w praktyce, depresja wraca przy każdej gorszej sytuacji. 

Siedząc z chłopakami, dziewczyna myślała o Ianie. Co zrobi, gdy ją zobaczy? Co ona zrobi, gdy go zobaczy? Chce go przytulić ze wszystkich sił. Tęskni za nim mimo tego, co jej zrobił. Jednak nie chce tego po sobie poznać. Wie, że mężczyzna to dobry aktor, który w każdym możliwym momencie może grać kogoś innego niż siebie. Jest to niezwykle utalentowany człowiek, który może owinąć sobie kogoś wokół palca jednym zagraniem. Jednak chce zobaczyć, jak on postąpi, czy żałuje swojego czynu. 

Dzień minął jej szybko, pocieszała się myślą, że jutro już wracają jej przyjaciele, znajomi. 

-O czym myślisz?- spytał Dylan, gdy leżeli na kanapie w pokoju Tylera. 

-O Ianie. O tym, co on zrobi, gdy mnie zobaczy- szepnęła. 

-Nie zadręczaj się tym teraz. -Chłopak pocałował  ją w czoło.- Dasz radę, jesteś silną dziewczyną.- Uśmiechnął się. 

-Chciałabym być silną- szepnęła, przegryzając wargę. 

-Jesteś bardzo silna, wytrzymując tu ze mną i Khylinem, brawo- zaśmiał się.

-Nie jesteście tacy źli, ja was tam lubię- też się zaśmiała. 

Pocałowali się, a dziewczyna wtuliła się w klatkę piersiową chłopaka. Po kilkunastu minutach leżenia w ciszy, zasnęła, a Dylan chwilę po niej.