Jimin Taehyung'a sarılmış bir şekilde koltukta oturuyordu. Ve onunla bu kadar samimi olması sinirlerimi bozmaya başlamıştı. Hissettiğim şeyin sıradan bir kıskançlık olmadığını biliyordum.
''H-Hyung!''
Jimin beni gördüğünde hızla ayağa kalktı.
''Uyanmışsın.''
''Evet.'' dedim yüzündeki endişeyi yok etmek için ki gülümsemesiyle bunu başardığımı anlamıştım.
''Nasıl hissediyorsun?''
Bu soruyu günde kaç kez duymak zorundaydım?
''İyiyim.''
Taehyung'un karşısındaki tekli koltuğa oturduğumda sarışın çocuğun gerildiğini hissetmiştim. Hem de çok iyi.
''Jimin-''
''Hyung, ne zaman gideceğiz buradan?''
Heyecanlı sesi beni bölmüştü. Başkası aynı davranışta bulunsa sinirlenirdim ama Jimin'e karşı, özellikle de son zamanlarda ona yaptıklarımdan sonra, ufak bir kötü his bile besleyemiyordum.
''Daha yeni geldik.'' diye homurdandı Taehyung.
''Biraz daha beklemelisiniz.''
''Siniz mi?''
''Jimin-''
''Nereye gidiyorsun?''
Yüzü düşmüştü. Bunu nasıl anladığını sormak istiyordum ama yeterli zamanım yoktu.
''Bilgi edinmem gerekiyor.''
''Yani nereye gidiyorsun?''
Kararlı çıkan sesi beni şaşırtmıştı ve nedense hoşuma da gitmişti. Sürekli mızırdanan bir Jimin'dense kararlı ve güçlü bir Jimin'i tercih ederdim. Böylelikle başıma gelebilecek her türlü ihtimalden sonra onu merak etmeyecektim.
''Tesise.''
''Kafayı mı yedin sen?''
Taehyung'un tiz sesi kulaklarımı acıtmıştı.
''Bu gerekli.''
''Hyung, lütfen gitme.''
Bunu ben de istemiyordum. Oraya son gittiğimde, önceden de olsa, değer verdiğim birini orada bırakmıştım. Ve tekrar oradan çıkacak ne gücüm ne de cesaretim vardı.
''Jimin-''
''Bana her geldiğinde öncekinden daha kötü bir halde oluyorsun. Bu sefer ne olacak? Cesedinin bile geri gelip gelmeyeceğinden emin değilim.''
Herhalde beni de kireçleyip gömerlerdi. Ya da üzerimde deneyler yaparlardı. Eh, nadide bir parçaydım bence diğerlerinin içinde.
''Merak etme, sana sapasağlam döneceğim. Söz veriyorum.''
''Sözlerine güvenmeli miyim?''
Hayır.
''Bu konuda anlaştığımızı sanıyordum.''
Pek ikna olmamıştı ama üstelemeyecekti, biliyordum. Onu tanımaya başlamıştım yavaş yavaş.
''Sapasağlam.'' diye yineledi elini uzatırken.
''Anlaştık.''
Elini kavradım. Sıcaktı. Birkaç saniyelik temasımız saatler gibi gelmişti bana ve elini çektiğinde boşta kalan elim öylece havada kalmıştı. Bu ona son dokunuşum olabilirdi.
Ayağa kalkıp Taehyung'a sert bir bakış attım.
''Ona iyi bak.''
''Bakacağım.'' diye yanıtladı.
Bu konuda ona güvenebilirdim.
Jimin'le beraber odadan dışarı çıktık.
''Hyung-''
''Seni seviyorum. Seni çoktan daha fazla seviyorum, Jimin-ah.''
Bunu beklemiyormuş gibiydi. Gözleri kocaman açılmıştı şaşkınlıktan. Yüzünü kavrayıp dudaklarımı dudaklarına bastırdım. Şaşkınlığı geçtiğinde öpüşüme karşılık vermeye başladı. Nefessiz kalana kadar temasımız kesilmemişti.
''B-Bu ne için?'' dedi kızarmış yanakları ve ıslak dudaklarıyla.
''Sadece söylemek istedim.''
Yaklaşıp tekrar dudaklarımızı birleştirdim. Bu seferki diğerine göre daha masum bir öpücüktü. Diğerinde şehvet, bunda sevgi vardı. Ve iki öpücüğün de ne anlama geldiğini Jimin'in bildiğinden emindim. Gözleri parlıyordu.
''O zaman benim de seni sevdiğimi söylemem gerekiyor?''
''Nefret ettiğini bile söyleyebilirsin.'' dedim gülerek.
Hafifçe koluma vurdu. Durumumu unutup böyle şeyler yaptığında kendimi diğer sağlıklı insanlar gibi hissediyordum. Ve beni yürüyen bir cesede çeviren babama olan nefretim daha da artıyordu.
''Seni nefret edemeyecek kadar çok seviyorum.''
Yanakları daha da kızarmıştı.
''Bu kadarcık mı?''
''Seni başa çıkamayacağım ve asla cesaret edemeyeceğim şeylere karşı gelecek kadar çok seviyorum.''
Dudaklarımı büzdüğümde yüzü gerildi. Tatmin olmamı bekliyordu. Ve bu yüz ifadesiyle ne söylese söylesin benim için altın değerinde olacaktı o dudaktan çıkacak kelimeler.
''Bu idare ederdi.''
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
