Vatanım Sensin

Bölüm 20

Herkese merhaba dün gelmeyen bölüm için üzgünüm. Sınav Senem olduğu için beni affetmenizi bekliyorum.😂 Bu arada ben Leon'un Hilal'i öpmesini istiyorum😜 ya böyle Hilal'i sarsıp sen Leon'u seviyorsun o da seni yeter artık falan diye bağıracağım bir gün o olacak😂 Neyse umarım bu bölümü beğenirsiniz keyifli okumalar...

Yoksa Leon ile aramızdaki bitmiş meseleyi mi öğrenmişti?
Kötü bir şey olmaması için dua ederek ona döndüm. Umarım Leon ona bir şey söylememiştir.
***
Heyecanımı ve tedirginliğimi sezmiş olacak ki hemen girdi söze:

-Benimle bir büyük değil de arkadaş olarak konuşabilirsin Hilal. Sen aşk nedir bilir misin? Yani daha önce hiç aşık oldun mu?

Bunu soracağı aklımın ucundan bile geçmezdi.

-Yani ben...

-Hadi Hilal benimle rahat konuşabilirsin.

-Yani... Evet... Ya da sanırım...

Ne diyeceğimi şaşırmıştım. Neden bana böyle bir soru soruyordu ki?

-Peki Hilal iyi geceler...

Bu kadar mıydı yani, sırf bunun için mi gelmişti? Bu olayı unutup dün akşamdan beri tek hissettiğim duyguya dönmeye karar verdim. Acı çekmeyi seviyor gibiydim. Acı Leon'dan geliyordu. Sakladığım dolaptan künyesini aldım. Bana tek hatırası. Gözle görülür olarak. Ben onun bana bıraktığı hatıralar ile savaşamazdım. Ben o kadar güçlü değildim. Dar geliyordu. Bütün bu koca konak, İzmir hepsi ama hepsi bana dar geliyordu. Odamdan çıktım. Terasa oturdum. Normalde asla odamdan çıkmadım lâkin son zamanlardaki Kirya Veronica'nın bana karşı tavırları biraz cesaret veriyordu bana. Neden böyle olmak zorundaydı. Neden hep bazı şeylere mecbur bıraklıyordum? Neden bu konakta yaşamak zorundaydım, neden kalbim yerinden çıksa da öyle yaşamak zorundayım? Neden vatan işgaline göz yummak zorundayım? İzmir'in ve konağın sessizliğinde hıçkırıklarıma yenildim. Ayağa kalktım biri beni ağlarken görse ne derdim? Mesela Vasilli gelse, oğlunuz için mi ağlıyorum diyecektim?

-Küçük hanım, bir sorun mu var?

-Yok, hayır ne gibi bir sorun olabilir? Alâkanız için sağ olun.

Duygusuz bir ifade ile ona bakmaya çalıştım. Olmadığına emindim. Yanından gidecekken kolumdan tuttu.

-Böyle her şeyi senin için de benim için de zorlaştırdığının farkında değil misin?

-Alışmak zorundayız. Ben her şeyimi kalbime gömmeye çalışıyorum. Yapma böyle lütfen Leon. Zaten her şey yeterince zor ve imkansız. Kendimi inandırmak istiyorum lâkin sen bana böyle baktıkça beyhude bir çabadan ileri gidemiyor tüm uğraşlarım. Böylesi daha iyi.

-Bir haline, halimize bak Hilal. Ben bu durumun senin için de benim için de iyi bir tarafını göremiyorum. Kalbin için iyi mi böylesi?,

-Beynim ve vicdanım için iyi.

-Asıl şu an asıl vicdansızlığı yapıyorsun. Kendi kalbine, benim kalbime. Bu işten kârlı çıkan bir tek ablanız. Hem bende istemediğim durumlarda kalıyorum.

-Yap o zaman Leon. Ablama ümit vermeseydin. O zaman Mustafa Sami de ölmezdi.

-Tamam düşüncelerini söyledin. Lâkin ben hiçbir vakit ablana ümit vermedim. Kanıtlayacağım sana bunu Hilal.

Hızlıca yanımdan uzaklaştı. Ben yine darmadağın olmuştum. Peşinden koştum.

-Kanıtla o zaman Leon.