Seni Aradım -Tamamlandı-

22

Foto:Ayana

Gece yarısı herkes uyurken uyumayan biri vardı. Ve saray koridorlarında çıplak ayakla dolaşıyordu. Saçları birbirine girmiş bir şekilde birinin onu görmesinden korkmayarak dolanıyordu. Bir süredir geceleri saray koridorlarında dolaşmayı bırakmıştı ama şu anda bu diyeti bozmuştu.

Elini duvarlarda gezdirerek yürürken çocukluğundan kalma bu alışkanlığının kimsenin bilmesini istemiyordu. O yüzden fazlasıyla dikkatli olmalıydı. Bir yerlerden ses gelmeye başladığında kulak kesildi. Arka koridordan geliyordu. Her gece koridorlarda gezmesi onun duyma ve yön yeteneğini geliştirmişti. Şimdi bu koca sessizlikte iğne düşse duyardı.

Parmak uçlarında sesin geldiği yöne ilerledi. Saray muhafızlarından biriyle saray kadınlarından biri öpüşüyordu. Omuz silkti. İnsanların kaçamak yapması onu ilgilendirmiyordu. Bir sorun olmadığına göre odasına dönebilirdi artık. Tam arkasına dönmüştü ki karşılaştığı bir çift gözle çığlık atmamak için kendini zor tuttu.

***

Bütün gece uyumamıştı. Belen ona kalmasını istediğini belirten tek kelime etmemişti. Gitmesi gerekiyordu. En azından bu sefer insanlarla vedalaşıp gidecekti. Aklı Pars'a takılıyordu sadece. Onun yalnız kalmasını istemiyordu. Geçen zamanda askerlerle fazlasıyla iyi dostluk kurduğu için onun zorluk çekmeyeceğini düşünse de Pars gitmesini istemezse kalmak zorundaydı. Onu buraya getirmişti ve şimdi onu yalnız bırakıp gidemezdi. Gidecekse onu da götürmeliydi. Ayana ile yaptığı bir anlaşma vardı ne yazık ki.

Önce Ayana ile konuşmalıydı. Yavaş ama büyük adımlarla taht odasına geldiğinde muhafızların ismini söylemesini bekledi. İçeri girdiğinde Ayana ortalarda görünmüyordu. Bir süre nerede olduğunu anlamaya çalıştı. Sonunda gülümsedi. Onun ismini duyunca saklanmış olmalıydı. Tahtın arkasına baktı ama orası boştu. Odadaki her yere tek tek baktıktan sonra "Oyun oynayacak durumda değilim." dedi bitkin bir halde.

Ayana başını perdenin arkasından uzatıp "Çıkmam için miydi?" diye sordu.

İzgi başını iki yana salladı. Keşke tek derdi Ayana'yı koca odada bulamamış olmak olsaydı. Ayana'nın masum haline gülümserken buldu kendini.

"Biliyordum." diye hayıflanarak Ayana saklandığı yerden çıkıp İzgi'nin yanına geldiğinde gözlerini kısarak baktı. "Sana bir şey olmuş." dedi hüzünle. Yüzünden endişesi net bir şekilde okunuyordu.

"Gitmem gerek." dedi güçlükle. Ayana'nın yüzündeki endişe yavaş yavaş kızgınlığa ve hayal kırıklığına bürünürken onu izledi. Ayana bir şey söylemedi uzun bir süre. Sonunda başını salladı usulca.

"Tamam." dedi.

İzgi bu cevabı beklemediği için şaşkın şaşkın baktı bir süre Ayana'ya. Gittiği için ona kızgın olan kadın şimdi tek bir kelimeyle gitmesine izin mi verecekti. Hiçbir şey sormadan. "Bir şey söylemeyecek misin?" diye sordu bir umut.

Ayana başını iki yana salladı. "Eğer gitmeye karar verdiysen seni tutamayacağımı biliyorum."

Evet hayatı boyunca böyle yapmıştı. Gitmeye karar vermiş ve hiçbir şekilde arkasına bakmadan gitmişti. Sadece buna karar vermesi yeterliydi. Fakat ilk defa birinin onu durdurmasını istiyordu.

"Tamam o zaman." dedi sonunda kabullenerek. İnsanların gidişini bu kadar çabuk kabullenmeleri onda hayal kırıklığına neden olmuştu. Sanki eti kemiğinden ayrılıyormuş gibi bir acı hissediyordu. Hızla sırtını dönerek odadan çıktı.

***

Odasında tedirgin bir şekilde dolanıp duruyordu. Acaba bir şey fark etmiş miydi? Sinirle iç geçirdi. Bu kadar zaman kimseye yakalanmamışken... dün gece ona yakalanmış olması sinirlerini iyice bozmuştu. Yüzüne gelen saçlarını kulağını arkasına yerleştirdi. Daha fazla dayanamayacaktı. Gidip konuşması gerekiyordu.