Szukając ukojenia

Rozdział 1

Zmiany to coś naturalnego w życiu każdego z nas.

Jednak czasami bywa tak, że zmieniamy coś tylko po to, by uciec od przeszłości.

        Oliwia przymknęła oczy i ostatni raz przejechała dłonią po kremowej ścianie swojego pokoju. Nie mogła uwierzyć, że po tylu latach spędzonych w tym pomieszczeniu, teraz tak po prostu musi się z nim pożegnać. Mimo, że nigdy nie czuła w swojej sypialni rodzinnej atmosfery, a jedynie surowość i dobry styl jej matki – to wszystkie miłe wspomnienia przeleciały przez jej umysł, pozostawiając po sobie przyjemny sentyment.

        Jednak chwilę później powróciła do rzeczywistości i delikatny uśmiech natychmiast zszedł jej z twarzy. Od tej chwili już nic nie miało być takie samo i nie miała żadnej pewności, że będzie lepiej...

        A mogło być gorzej, zawsze mogło być gorzej. Tego jednego była stuprocentowo pewna. W końcu samo życie ją tego nauczyło.

        – Już czas – powiedziała do siebie, wzdychając cicho. – Czas opuścić swój bunkier. Już czas.

        Odgarnęła za ucho jeden z rudych loków, który wysunął się jej z kitki, a potem chwyciła walizki. Ostatni raz zerknęła na idealnie zasłane łóżko i biały puchaty dywan, a potem się odwróciła. Nie mogła stchórzyć, już nie.

        Musiała się niemało namustrować, by znieść bagaże po stromych schodach, bo oczywiście jak na złość nikogo akurat nie było w pobliżu. Dodatkowo schody w jej domu nie należały do normalnych i były zrobione ze śliskich płytek. Bo przecież liczył się wygląd, a nie fakt, że możesz skręcić sobie kark schodząc po nich.

        Jednak kobieta też może sobie poradzić bez pomocy mężczyzny, prawda?

        – Jedziesz gdzieś? – usłyszała kobiecy głos, gdy tylko udało jej się zejść na dół.

        Rudowłosa spojrzała ze zdezorientowaniem na swoją matkę, a potem splotła ramiona na piersi. Czuła powoli budzącą się w niej złość. Myślała, że już nic nie może jej zaskoczyć. A jednak...

        – Żartujesz sobie, prawda? Przecież dzisiaj wyjeżdżam na studia – powiedziała, czując w brzuchu nieprzyjemne uczucie ściskania.

        I oczywiście, czego innego mogła się spodziewać jak zdziwienia w niebieskich oczach matki.

        Kobieta odchrząknęła cicho, chcąc ukryć swoją wpadkę, a potem odgarnęła za ucho swoje proste, farbowane, brązowe włosy. Jak zawsze biło od niej perfekcją. Była wysoka, szczupła, a jej zgrabne ciało opinała czarna sukienka do połowy uda z głębokim dekoltem. Na nogach miała wysokie szpilki, na których niejedna kobieta mogłaby połamać nogi. Miała czterdzieści lat, ale mimo to nieźle się trzymała. W końcu pani prawnik musi o siebie dbać...

        Jednym słowem, chodząca perfekcja. Coś, czego Oliwia nigdy nie mogłaby osiągnąć. Już dawno pogodziła się z faktem, że nigdy nie pasowała do tej swojej idealnej rodzinki.

        – Oczywiście, że pamiętam. Po prostu myślałam, że jedziesz po południu – prychnęła cicho, wymyślając na prędce głupią wymówkę. – Albert, chodź tutaj – zawołała męża, oblizując swoje czerwone usta.

        I nieważne, jak bardzo Oliwia chciała się nie przejmować, nie udało się. Chociaż przez te półtora roku wypracowała perfekcyjną ignorancję wobec jakichkolwiek przykrości, to zabolało ją to, że zapomnieli.