ZALECA SIĘ PRZECZYTANIE PIERWSZEJ CZĘŚCI.
Mrok. Mrok nie jest naszym przyjacielem. Choćbyś bardzo się starał, to on nie zniknie, do czasu...
Ta sama dziewczyna, te same uczucia, a jednak zupełnie inne wspomnienia. Czy warto wracać do tego co było...
-Dobra, to ja już się zbieram.- powiedział chłopak i podszedł do mnie. - Zaczekaj, pójdę z tobą. Chłopak podał mi płaszcz i chwilę później wychodziliśmy z bloku. - Wrócę najszybciej, jak tylko będę mógł.- powiedział i pocałował mnie w policzek, po czym poszedł w inną stronę. Mimo że byłam z Jinem już miesiąc, to nasze relacje nie zmieniły się za dużo i dla mnie to dalej był przyjaciel. Możecie pomyśleć, że to trochę dziwne, bo skoro go traktuję jak przyjaciela, to dlaczego z nim jestem. Sama nie wiem. To znaczy, kocham go, ale nie wyobrażam sobie z nim przyszłości... to bardziej skomplikowane.
Szłam ulicą do Hyorin, która obecnie była w pracy. Słuchałam muzyki na słuchawkach, gdy zaczęło padać. Założyłam kaptur, a ludzie wokół mnie przyspieszyli. Lubiłam deszcz. Szłam powoli, myślami będąc w zupełnie innym miejscu. - Bardzo przepraszam...- powiedziałam, kiedy zderzyłam się z jakimś facetem. - Sophie?- powiedział lekko przerażony. - My się znamy?- zapytałam. - Co ty tu robisz?- zapytał. - Obecnie mieszkam.- uśmiechnęłam się- Przepraszam, ale skąd znasz moje imię?- zapytałam, ale chłopak wyglądał na zbyt zdziwionego. - Znasz Hyorin?- zapytałam, ale nie zauważyłam żadnej zmiany- Dobra, wiesz... muszę już iść. Zrobiłam krok do przodu. - Znam Hyorin.- powiedział chłopak, łapiąc mnie za rękę. - Okej- zrobiłam sztuczny uśmiech. Ten chłopak był naprawdę dziwny. - Nie mogę rozmawiać, bo trochę się śpieszę, ale miło było cię spotkać.- powiedziałam i odeszłam z tamtego miejsca.
Zastanawiałam się, kim był tamten chłopak. To było takie denerwujące! Mimo tego, że minęło już trochę czasu i kojarzyłam swoich przyjaciół, to zawsze znalazła się jakaś osoba, która rzuci się na ciebie, będzie wesoła, że cię spotkała, a ty nawet nie wiesz kto to!
Wysoki, brunet z brązowymi oczami... kim ty jesteś? W ogóle może to tylko jakiś znajomy, a ja się tak zamartwiam?
Kilka minut później byłam już przy miejscu pracy, gdzie pracowała Hyorin. - Hej. - Hej.- odpowiedziała lekko wkurzona- Idziemy stąd. - Coś się stało?- zapytałam. - Właśnie się zwolniłam. - Ty się zwolniłaś?- zapytał jakiś facet- Masz już tu nie wracać! - Nawet jeśli będziesz mnie błagał! Nigdy w życiu nie będę sprzedawała tych śmieci! - Śmieci?! Dzwonię po policję. - Możesz mnie pocałować! Sophie, idziemy! Dziewczyna złapała mnie za rękę i opuściłyśmy lokal. Mimo że ta scena nie należała do miłych, to z boku wyglądała naprawdę komicznie. - To teraz opowiadaj, co się stało? - Dostałam propozycje z konkurencji. Obiecali mi większe zarobki, więc zaryzykowałam. - I to dlatego ta cała scena? - Nie- przerwała z uśmiechem- Mój sze... były szef, od dawna działał mi na nerwy. Pomyślałam, że najpierw się zwolnię, ale mój szef powiedział, że jeśli tak zrobię, to nie dostanę wynagrodzenia za ten miesiąc. I mi to nie pasowało. - O Boże... co ty zrobiłaś?- zapytałam ze śmiechem. - Pomyślałam, że powinnam to zrobić z przytupem... dlatego odradzałam klientom zakupy.- odpowiedziała dumnie. - Tylko na tyle cię stać? - Koleś mnie zwolnił za zniszczenie telefonu, który, według niego, zniszczyłam specjalnie, a to był zwykły wypadek przy pracy.- powiedziała, odgarniając blond włosy do tyłu.
Chwilę jeszcze rozmawialiśmy o tej sprawie. Hyorin była nico niższa ode mnie, przez co teraz nosi wysokie buty. Tak czy siak, jest dla mnie, jak siostra i obie znamy się najlepiej.
- Dobra, a jak tobie minął dzień?- zapytała.
- Zwyczajnie...- powiedziałam, gdy nagle przypomniał mi się tamten chłopak- Wiesz, spotkałam dzisiaj takiego chłopaka. Znał moje imię i mówił, że ciebie też zna.
- Imię?- zapytała.
- Nie przedstawił się.- powiedziałam i wiedziałam, że zaraz mnie wyśmieje.
- Boże, co za sierota.- zaśmiała się.
- No co? Nie rozmawiałam z nim długo.
- Opisz mi go, może jakoś skojarzę.- powiedziała.
- Wysoki brunet z brązowymi oczami... dość ostre rysy twarzy.- powiedziałam to, co zapamiętałam.
- Hm... opisałaś mi połowę Korei.- zaśmiała się.
Uderzyłam ją w ramię, a dziewczyna od razu mi oddała.
- Gdzie go spotkałaś?- zapytała.
- Kiedy po ciebie szłam. Na ulicy wpadł na mnie i zaczął mówić '' Sophie?'' i tak dziwnie się zachowywał.
- Boże, wyobrażam to sobie. Ty idziesz, on idzie, zderzacie się i on mówi: '' O kurwa, Sophie?''.
- Przestań i skup się.- powiedziałam poważnym tonem- Powiedział, że ciebie zna.
- Mnie?- powiedziała zdziwiona.
- Tak. Nie wiesz, kto to mógł być?
- Obawiam się, że nie. Musiałabym go zobaczyć albo chociaż dowiedzieć się jak ma na imię.- powiedziała- Widać, że wpadł ci w oko.
- Zwariowałaś? Mam Jina.- poprawiłam włosy.
- Jina... tak. Nie obraź się, ale wasz związek, to nie związek, tylko jakiś wielki friendzone.
- O co ci chodzi?
- Powiedz, czy on cię w ogóle kiedyś pocałował? Nie licząc czoła i policzków, i to ''cmokanie''? Nie.
- Myślisz, że związek to tylko całowanie?- powiedziałam lekko zdenerwowana.
- Oczywiście, że nie, ale jesteś z nim od dwóch miesięcy.
Usiadłyśmy na ławce niedaleko naszego mieszkania.
- Mów, przystojny?
- Hyorin...
- Co? Przecież wiesz, że jak mi coś powiesz to tak, jakbyś nikomu tego nie mówiła!- powiedziała i wysłała mi uśmiech zboczeńca. No słucham.
- Był przystojny.
***********
Taki ''śmieszkowaty'' ten rozdział XD Gdyby ktoś chciał wiedzieć, to tak mniej więcej wygląda Hyorin ;)
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
