Kalbinde Saklandım (Tamamlandı)

✨23-Kalbini Sevdiğim✨

Arabada oturmuş kafamı cama yaslamışdım. Gözlerimin önünden geçen arabalara bakıyordum.. Arada Enese kayan bakışlarım çok şeyi ifade ediyordu.

"Nereye gidiyoruz?"

Diye sorarken gözlerimi bir saniye bile çekmemişdim o güzel yüzünden.

"Annemin yanına"

Dediğinde sesi hiç olmayacak kadar sert ve kararlı çıkmışdı. Annesi ölmüşdü..galiba mezarına gidiyoruz.

Sustum ve kafamı tekrar cama yasladım. Özlemişdim annemi,babamı...derin bir nefes aldım. Kötü düşünmemek için beynimi susturmaya çalışıyordum.

"Bazen diyorum ki bu dünya o kadar da büyük olamaz değil mi? Eğer büyük olsaydı ben şu an boğulmazdım sanki darlıktan"

Sustu..

"Anneni çok mu özledin?"

Dediğimde sesim titremişdi.

"Beni burakıp giden birini özlemem"

"Bilerek olmad.."

"Annem intihar etti!"

Dedi sert hali daha da ciddileşirken. Yutkundum..ve sustum..

Bilerekten gitmişdi..

"Peki niye oraya gidiyoruz?"

Dedim bana bakmasını umud ederek.

"Ona hala ayakta olduğumu ve istediğini başaramadığını söğlemek için"

"Ne istemişdi?"

"İntihar eden bir anne ne ister? Çoçuğunun üzülmesini tabi..ona üzülmediğimi aksine mutlu olduğunu söğleyeceğim"

Dediyinde arabayı daha da hızlandırdı. Şu an kendini zor tutuyordu biliyordum.

Bakmadım ona..bakınca canım acıyordu çünkü..

Dakikalar sonra gelmişdik. Arabadan inip benim kapımı açdı.

Arabadan inip mezarlığa girdik. Biraz gittikten sonra bir mezarın yanında durduk.

Üzerinde kocaman Nazlı Aksoy yazıyordu. Annesiydi burda yatan.

"Ben geldim anne.."

Dediyinde istemsizce baktım yüzüne. İlk defa onu bu kadar ciddi ve sert görüyordum.

Yutkunup devam etti.

"Şimdi mutlusundur sen...terk etmek nasıl duygu anne? Ardında canını burakıp gitmek nasıl bir hiss? Yalan söğlemeyeceğim..bazen özleniyorsun birileri tarafından. Bazen o birileri ben ola biliyorum..ama biliyormusun? Sen gittikten sonra bana kahvaltı hazırlayan,gece uyurken üzerimi örten,korkarken yanımda duran,yaralanırken yaramı saran bir SEN olmasada artık bıraktım anne..seni özlemeği yıllar önce bıraktım..küçükken yere düşüp yaralanınca anne diye bağırmayı bıraktım, acıktığımda seni çağırmayı bıraktım,yaralandığımda seni istemeyi bıraktım,geceleri sadece senin kokunla uyuma isteğimi bıraktım, ve...en önemliside neyi bıraktım biliyormusun? En önemlisi seni sevmeği bıraktım"

Dedi ve sustu..dediği her kelime bir ok misali kalbimi delip geçdi. Parçalara ayrılan bu yüreğim her atışta daha da acıyordu. Gözlerim kaderimle sanki anlaşmışlardı..ne zaman kader hep oyun oynsa salıyordu gözlerim,gözlerimden akan her inci tanesini..

Yine aynı şekilde gözlerim bana ihanet etmişdi. Akan her damlam bile Enese aitti. Ağlamamında gülmeminde sebebi sadece oydu..sadece o..

"Artık senden NEFRET ediyorum anne!!"