Kalbinde Saklandım (Tamamlandı)

✨17-Kalbini Sevdiğim✨

Bazen düşünürüz ya hani neden kötü şeyler hep olmak zorunda? Niye her kes mutlu olamaz? Şimdi cevap vereceğimi mi sanıyorsunuz? Eğer siz bu sorunun cevabını biliyorsunuzsa bana da söğleyin. Ben bu sorunun cevabını bilmiyorum.

Belki diyorum hani belki...belki birini sevme şansım olur diyorum, ama sonda hayat bana ne diyor. SEVEMEZSİN......

Peki sevmiyeceksem bu kalbi ne diye taşıyorum. İnsanlar, bilim adamları hep derlerki kalp insanın yaşaması için olan,insanı hayatta tutan organdır. Benim için kalp böyle değil...benim kalbim sırf Enes için atıyor..benim kalbim sevmek için var oldu hep. Şimdi sevgisizleşiyor..

Soruyorum hayat..bana yıllardır eziyyet ediyorsun...hala ne diye canımı yakıyorsun?

Elimde parçaladığım mektup bana hayatı anlatamazdı değil mi? Ben bir mektup yüzünden Enesi kıramazdım değil mi? Tabikide hayır..

Sadece kalbimin bir köşesi deli gibi merak ediyor bu yazanın kim olduğunu...yalan söğledim...kalbim yazanın değil Enesin kim olduğunu deli gibi merak ediyor. Benim aşkım mı? Yoksa nefretim mi?

Yırttığım bir kağıtta adres vardı. Şimdi ne yapacaktım? Gidecek miydim?

Belki bu sayede Enesin de kim olduğunu öğrenmiş olurdum. Odadan hemen çıkıp aşağıya indim. Selin ve Anıl kapıdaydılar.

"Selin çekil"

"Hayır Kayra gidemezsin!! O avukat bozuntusu sana ne dedi bilmiyorum ama bildiğim tek şey var..oda bu meseleden uzak durman gerektiği"

"Sen bunu nerden biliyorsun? Babamdan miras kaldığını hepiniz biliyordunuz değil mi? Benden sakladınız..ya benden.. benden...bunu bilmeye sonuna kadar hakkım vardı benim"

"Kayra bu mirası ne yapacaksın ki? Sen..."

"Selin benim derdim para pul değil!! Benim derdim Enesin kim olduğu? Miras falan bahane? Şu an sadece Enesin kim olduğunu bilmek istiyorum hepsi bu!! Ben Enesi sevmekle aileme nasıl ihanet ede bilirim ki?"

Tamda istediğim cevabı verdi sadece susdu. Susmak en büyük cevap değilmidir? Ben o büyük cevabı aldım. Evin önünden bir taxsi geçiyordu,sanki her şey bilerekten tasarlanmışdı sadece...sırf benim oraya gitmem için...mesela ben o küçüçük kağıttan bile adresi göre bildim. Kader...beni oraya götüren ayaklarım değil,sadece kaderimdi..

Her an ölecekmişim gibi geliyordu onsuz...onsuz kalacağım saniyeleri bile sindirmeye razıyım ben...onsuz kalacağım günler gözlerimden akan damlaları saymam imkansız olurdu. Peki şimdi ne yapmalıydım.

Gücüm,qururum korkuma yenik düşmüşdü. Onu kaybetme korkusuna...ya giderken orda ondan nefret edersem...ya hiç onu istemezsem..

Taxsi karşımda durmuşdu...

Hayır..bu sefer olmaz hayat...bu sefer yenilmeyeceğim.

Taxsiye gitmesini işaret edip eve girmeğe karar verdim. Kapıyı açtım...karşımda ağlayan Selin vede şaşkınca bana bakan Anıl vardı.

"Gitmedim...gidemedim"

Diyerek koşarak odama çıktım. Kapıyı kilitleyip, kapının arkasında yere çöktüm.

Korkuyordum işte var mı? Korkuyordum...hıçkırıklarımı bastırmak için elimle ağzımı kapattım.

Ben niye böyle oldum? Ben niye aşık oldum...ne hakla sevdim..

Elime telefonu aldım.

Papatyam:
Enes...lütfen yanıma gel

Kalbini sevdiğim:
Affedersen gelirim..