Kalbinde Saklandım (Tamamlandı)

✨29-Kalbini Sevdiğim✨

Papatyalarım bölüm şarkısı
Cüneyt Ergun- Bilinmeyen saat uygulaması
Bölümle uyumlu buldum lütfen bölümü bu şarkiyla okuyun. İyi okumalar papatyalarım.

Enesin ağzından:

Bazen oluyor ya karanlık olduğunda istemsizce ürküyoruz. Kendi karanlığında ürkmek peki?... Çok saçma değil mi? Bir düşünün lekeli bir geçmişiniz var ve şu..tam da şu an o geçmiş tüm vücüdünuzdaki hücrelere kadar ele geçirmiş olsa..her nefes alışınızda karşınıza çıksa bu geçmiş..her nefes alışınızda..

Bir derin okyanusta baş kaldırmış bir dalga gibiydin sevgilim..o okyanus bendim belki..o okyanus ki onun sayesinde var oluşan bir dalgasın..sen o okyanusa borçlusun hayatını..peki her şey okyanus ve dalga arasında geçerken neden dalga okyanusa küstüyünde sahile gelip kayalara çarpıyor..istediği kadar çarpsın,sonuçda sonda tekrardan okyanusa dönmüyormu?

Peki ben burda neydim? Okyanusmuydum?
Yoksa Kaya mı?

Gözlerimi yavaş yavaş araladığımda burnuma dolan pis kokuyla hastane denen ilaç deposunda olduğumu anladım.

Yine o iğrenç şeyler takılmışdı koluma,ağzımda anlam veremediğim guya nefes almama yardımcı olan alet..ne büyük başarı ama benim nefes almam için bu alete değil papatyama ihtiyacım var.

En çokta bu aletin verdiği uyuşukluktan nefret ediyorum. Ellerimi yatağa koyup belimi kaldırmaya çalışdım. Sanki tonlarca yük kaldırıyordum.

Enes Aksoy yenilmez!!

Diyen beynimdeki sesleri destekledi bedenim. Zor uğraşlar sonucunda yatakta oturur pozisyonunda otura bilmişdim. Karnımda müthiş bir sancı vardı.

Az sonra yapacağım iş büyük bir zevkle yapacağım iş olacaktı. Sol elimi zorla kaldırıp sağ elimdeki aletleri öfkeyle çıkardım. Ağzımdaki aletide çıkardığımda nefes alışım zorlansada umursamadım.

Elimle yatağın ucundan tutup tüm gücümle kaldırdım vücüdumu. Tutunarak ilerledim kapıya. Güçsüz görünmekten nefret ediyordum.

Bir dakika..Papatyam

Ani bir hatırlama sonucunda gözlerimi öfke kızgınlık hayal kırıklığı kapladı. Ellerimi sinirle boynumun ardından geçirdim.

Kaybettin ne demek lan?

Kapıyı açdığımda hastane kolidorunda tek tük insanlarla karşılaşdım. Hepsinin gözü bendeydi normal olarak.

Üzerimdeki mavi elbise yeterince rahatsız etmeğe başlamışdı. Duvarlardan destek alarak yürüdüğüm kolidorlarda kimsenin olmaması büyük bir fırsat ve avantajdı. Kafamı kaldıracak halim yokken,bedenimde inanılmaz bir ağırlık varken, ayakta kala bilmem sanki mucizeydi.

Birinci katta ola bilmemin verdiği yarı mutlulukla ilerledim kapıya doğru. Güvenlik uyuya kalmışdı. Sanki her şey bilerek tasarlanmış, sırf papatyamı kurtarmak için..

Ama bunu kim yapar ki?

Yavaş yavaş çıkış kapısına ilerledim. Kendimi dışarı attığımda soğuk rüzgarın bedenimi hapsetmesine ve esiri altına almasına izin verdim.

Üşüyormuydum? Evet..
Acıyormuydu? Evet..
Kanıyormuydu yaram? Evet..
Yorgunmuydum? Evet..

Peki umrumdamıydı? Hayır..

Tekrar soğuk duvarlardan destek alarak yürüdüğüm sokaklarda beynimde hep var olan,tam da kendisi benim kalbim olan papatyam geldi aklıma..