Stilte

Proloog: een jaar eerder

Ik ren. Harder, harder. Totdat ik niet meer harder kan. Naast me rent Laura, ze glimlacht. Ik glimlach terug. Ik voel hoe mijn voeten een voor een de grond raken en dan weer verlaten. Stromae zingt me vanuit mijn oortjes toe. Et je cours...

'Oké, laten we afspreken dat we dat nooit meer doen. Hardlopen is niks voor ons,' zegt Laura hijgend als we eenmaal onder mijn carport staan.

Ik giechel. 'Fijn dat we het met elkaar eens zijn, zoals altijd.'

Laura glimlacht. Ik open mijn voordeur, loop naar binnen en daar komen we even op adem.

'Laten we foto's gaan bekijken van vroeger,' stelt ze voor. Ik knik. 'Leuk idee!'

Na even zoeken vinden we het fotoboek die ze voor mijn vijftiende verjaardag heeft gemaakt. Ik open hem. De eerste foto die erin zit, is een foto van ons samen in een bed. Er staan overal leeftijden bij, en bij deze foto staat in een heel mooi handschrift 5 jaar. We kennen elkaar al vanaf groep 1, en we waren al meteen niet meer van elkaar te scheiden. Nu zijn we 11 jaar verder, en zijn we nog steeds even hecht als vroeger. Laura slaat de bladzijde om. Een foto van ons toen we 11 waren. We zitten in een hut in mijn slaapkamer, gemaakt van dekens en stoelen. Ik kan me die avond nog goed herinneren. We gingen bij mij slapen, en we bouwden die hut. Om de sfeer alvast op te bouwen, zei ik erbij.

Laura knikte heel serieus. Ik had ergens in een tijdschrift iets gelezen over een vriendschapscontract. Dus stelde ik voor om elkaar iets te beloven. Laura vond het een goed idee, dus daar beloofden we elkaar om voor altijd beste vriendinnen te blijven, totdat de dood ons zou scheiden. Best een heftige uitspraak voor elfjarige meisjes, nietwaar?