Stilte

Hoofdstuk 16

We moeten nog 10 minuutjes wachten voordat we mogen boarden. We zitten in een grote wachtkamer met heel veel ramen, waardoor je allemaal vliegtuigen kunt zien. We krijgen allemaal ons stoelnummer, ik zit naast Quinn. Ryan zit achter me, met Yara.

Yara staart ontevreden voor zich uit. Helaas voor ons en voor haar mogen we niet ruilen. Ik klets met wat mensen, en dan staat mevrouw La Jeune op.

'We kunnen aan boord!' zegt ze vrolijk. We lopen achter haar aan de slurf in. Zo noem ik het altijd, ik heb eigenlijk geen idee hoe het echt heet.

'Weet u hoe dit ding in het echt heet?' vraag ik aan mevrouw La Jeune terwijl ik om me heen wijs.

'Een aviobrug, dacht ik. Maar ik noem het eigenlijk altijd een slurf, hahaha,' zegt ze vrolijk. Ze heeft er vast nog meer zin in dan de rest van de leraren, als je Frans leraar bent hou je natuurlijk van Frankrijk.

Bij de ingang staan de piloten en stewardessen, die ons een snoepje geven en een fijne vlucht toewensen. Ik zoek mijn stoel, nummer 87. Op de stoelen rechts naast het gangpad zitten Mevrouw La Jeune, een onbekende man en Mevrouw Stocks, voor me Cloë, Hailey en Melanie, achter me Ryan, Yara en een onbekende vrouw. Naast me zit natuurlijk Quinn. Naast Quinn zit iemand die ik niet ken. Onze klas zit nog redelijk dicht bij elkaar.

Ik doe mijn gordel om, trek hem aan en adem in. Ik vind vliegen leuk, maar ook eng. Ik weet eigenlijk niet waarom, maar ik vind het gewoon geen fijn gevoel om te weten dat je zo hoog bent. Stel dat we neerstorten... niet aan denken, zegt een stem in mijn hoofd.

'Vind je vliegen eng?' vraagt Quinn. Ik knik twijfelend.

'Ik heb nog nooit gevlogen, maar het lijkt mij ook wel spannend, hoor. Maar het komt allemaal goed,' zegt hij geruststellend. Er komt een stewardess naar het begin van het gangpad gelopen om alle veiligheidsinstructies uit te leggen, ook al duurt de vlucht maar drie kwartier.

Ik zie het karretje dat gaat taxiën langsrijden, en even later beweegt het vliegtuig. Ik lach zenuwachtig en kijk uit het raampje. Na een tijdje zijn we op de startbaan, en het vliegtuig begint te rijden. Steeds harder. Ik word in mijn stoel gedrukt, net als iedereen in het vliegtuig.

En dan stijgen we op.

Ik schrik elke keer dat het vliegtuig een onverwachtse beweging maakt. Ik weet dat het gewoon turbulentie is, maar ik vind het geen fijn gevoel. Ik ben gewoon bang dat er iets mis gaat. En ik regel dit niet, dus ik kan er ook niks aan doen als er iets misgaat. Ik bedoel, wat weet ik nou van een vliegtuig besturen? Juist ja: niks, nada, noppes. Het enige wat ik weet is dat ik vliegen niks vind. En wat ook helpt, is dat ik vanaf jongs af aan al alles uitgestippeld wilde hebben. Ik vond het vervelend, bijna eng als ik niet wist wat er ging gebeuren of als ik ergens geen controle over had. Niet dat ik er in mijn dagelijks leven veel last van heb, maar tijdens het vliegen merk ik het wel.

Het karretje vol eten en drinken komt langs, ook al duurt de vlucht maar drie kwartier. Ik grinnik, wat een geldwolven. Het is half acht 's ochtends en de vlucht is pas op een derde van de korte reis en toch bieden ze ons belachelijk duur vliegtuigvoedsel aan. Het enige wat nog een beetje te vreten is zijn de noedels. Maar aangezien het half acht in de ochtend is en ik heel gespannen ben, heb ik daar niet veel zin in.

Ik glimlach geforceerd als de stewardess me vragend aankijkt en schud mijn hoofd. Ze lacht zoals alleen stewardessen dat kunnen en loopt door.

Ik kijk uit het raam, en zie niks anders dan wolken en lucht. Het is mooi weer, ook al is het vroeg in de ochtend. In Parijs vast ook... ik zie mezelf al helemaal door de prachtige straten van Parijs lopen, met de Eiffeltoren op de achtergrond. De lucht is roze en geel, maar op een zachte, ombré manier. Er lopen veel Franse mensen, sommige hebben zelfs een baret op. Bijna alle vrouwen hebben rode lippenstift op en hoge hakken aan. De mannen hebben een net pak aan, en haasten zich naar hun werk. Het is perfect. En natuurlijk een beetje overdreven, maar dat maakt niet uit.

'Wil je een koekje?' vraagt Quinn. Ik schrik op uit mijn dagdroom. Ik glimlach en knik. Het is een bastognekoekje, lekker. Ding, ding. Het piepje kondigt aan dat er een mededeling aankomt. De vlucht duurt nog twintig minuten. Ik vlieg overeind. Is er iets mis?