Stilte

Epliloog: drie maanden later

'Eindelijk mag je naar huis! Ik kan niet wachten tot ik ook naar huis mag,' zegt Jade.

'Maar ja, ik zit hier ook pas 3 weken. Jij zit hier al 3 maanden, toch?' vraagt ze.

'Ja, klopt,' antwoord ik. Ik kan niet wachten tot vanmiddag. Om twee uur komen mijn ouders me ophalen. Na 3 maanden in de kliniek hebben ze me ontslagen uit de kliniek. Ik ben nog nooit zo blij geweest als toen Lisa en Lucas me dat met een grote glimlach vertelden. Ze waren de hele dag al heel erg mysterieus met elkaar aan het praten. Ik zag ze zo ongeveer overal samen, en als ze mij dan zagen glimlachten ze.

Ik kan het me nog precies herinneren.

'Ik vind het een groot genoegen om je dit te mogen vertellen. Na 3 maanden doorgezet te hebben, gaan we je nu geweldig nieuws geven. Je mag naar huis!' zegt Lisa. Ik lach terwijl er een traan over mijn wangen stroomt.

'Je hebt het geweldig gedaan, meid. Ik ben echt trots op je. Toen je hier binnenkwam, zag ik aan je dat je de hele wereld haatte. Je had nergens zin in en praatte heel kortaf. Gelukkig veranderde dat. Je kwam steeds vaker opdagen bij de groepsactiviteiten en je begon meer uit jezelf te vertellen. Ik ben echt heel, heel erg trots op wat je hebt bereikt. Jij en ik weten allebei dat PTSS en depressie nooit helemaal zullen verdwijnen, maar je weet nu hoe je ermee moet omgaan. En het is wel voor een groot deel verdwenen, hoor,' zegt ze met een grote glimlach. 'Kijk die big smile op je gezicht dan,' grinnikt ze.

Ik glimlach. 'Ik heb echt zin om iedereen weer te zien. Mijn vrienden, familie. En ik wil ook weer naar school,' zeg ik.

'Je had geluk dat je al bijna aan het einde van het jaar was, zodat je gewoon over bent gegaan. Je stond er goed voor qua cijfers en je hebt niet zo heel veel gemist. Wel wat natuurlijk, maar we geloven in je, en de school ook,' zegt ze.

Ik loop naar mijn kamer, doe mijn deur dicht en stap onder de douche. Ik was mijn haar en mijn lichaam grondig. Ik wil er fris en fruitig uitzien als ik hier wegga. Ik ga mijn vrienden van hier wel missen, maar we hebben telefoonnummers uitgewisseld. Ik heb het blaadje met de nummers en namen veilig in een apart vakje in mijn koffer gestopt. Als ik klaar ben met douchen, maak ik me overnieuw op en kleed me aan. Ik vouw de rest van mijn kleding zo klein mogelijk op en stop het in mijn koffer. Ik doe alle toiletartikelen in de toilettas, en stop die ook in mijn koffer. Ik gooi alle losse spullen erbij, en klik hem dan dicht.

'Ik ga je missen,' zegt Jade terwijl ze me omhelst.

'Ik jou ook. En ik wens je heel veel succes voor de rest van je tijd hier. Maar we zien elkaar weer als je eruit bent, en we appen!' zeg ik.

Ze glimlacht onzeker.

'Vele van jullie zullen het al wel weten, maar Jill en Ashley gaan vandaag naar huis. We hebben nog iets voor jullie, namens ons allemaal,' zegt Lisa terwijl ze ons allebei een envelop overhandigt. Ik maak hem voorzichtig open, en trek de kaart eruit. Er staat een lange tekst over mij op.

'Dat is echt lief,' zeg ik vrolijk, 'bedankt.'

Het is kwart voor twee, en ik zit zenuwachtig op een stoel te draaien. Ik heb mijn koffer al helemaal ingepakt, en hij staat voor mijn voeten. Ik kan niet wachten om mijn normale leven weer op te pakken. Om weer naar school te gaan, weer te sporten, weer leuke dingen te doen en weer uitgaan. Gewoon een normaal leven leiden. Niet elke minuut hoeven te denken over dat je dood wilt, hoe je dood wilt en wanneer je dood wilt. Het was verschrikkelijk.

'Je ouders zijn er!' zegt Lisa. Ligt het aan mij, of zegt ze het op een geheimzinnige manier? Ik geef mijn nieuwe vrienden nog een laatste afscheidsknuffel en loop met Lisa mee.

'Ik ben trots op je,' zegt ze. We lopen de hoek om, en dan zie ik het. Al mijn vrienden, mijn ouders en mijn opa en oma staan er.

'Surprise!' gillen ze in koor.

Mijn mond valt open en ik begin te lachen. Ik voel tranen van blijdschap over mijn wangen glijden. Dan ren ik naar ze toe. Mijn haar wappert in de wind, en mijn tranen drogen op. Ik spring in de armen van mijn ouders, en knuffel ze.

'Ik ben zo blij dat je naar huis mag,' fluistert mijn vader. Ik geef iedereen een knuffel.

'Ik vind het echt heel leuk dat jullie allemaal zijn gekomen, ik had het echt niet verwacht,' stamel ik.

'We hebben je echt heel erg gemist,' zegt Ryan. 'Niemand hier kan zonder je,' zegt Quinn.

Ik glimlach en kijk naar de grond.

'Zullen we hier weg? Ik ben na 3 maanden eigenlijk helemaal klaar met deze plek,' zeg ik.

'Goed idee, we gaan met z'n allen naar huis,' zegt mijn moeder. Ik knik. Ik wil hier geen seconde langer blijven. Ik wil naar huis. Terug naar mijn normale leven. Ik wil weer een normaal leven leiden.

Ik ga weer leven. Zo'n groot verschil tussen de dood en mijn leven was er niet.

Als we thuis zijn en ik een beetje ben bijgekomen, wil ik naar Laura's graf. Ik ben er pas één keer geweest, met haar begrafenis.

Dan ren ik.

Harder, harder.

Totdat ik niet meer harder kan.