Stilte

Hoofdstuk 3

Niet nu, ik rij zwart en ik heb een huilkop. De controleur snuift en pakt haar kaartje aan. Ze komt naast me zitten. 'Gaat het wel? Je ziet er... nou ja, je ziet er niet best uit.'

'Er is niks,' antwoord ik.

'Natuurlijk, maak dat de kat maar wijs,' zegt ze.

'Echt niet,' stamel ik.

Ze kijkt me aan en zegt: 'Vertel maar.'

Voor het eerst op deze dag geef ik me echt helemaal over. De tranen stromen over mijn wangen.

'Wat is er toch, gaat alles wel goed met je?'

De bus stopt, ik moet er nu uit. Zij blijkbaar ook, ze staat op en wenkt me. Ik loop achter haar aan.

'Laura, mijn beste vriendin, is aangereden.'

'Dat meen je niet, wat vreselijk!' Ze omhelst me.

Ach man, als ze zou horen hoe dat komt was het nog veel erger. Dan zou ze geen medelijden meer hebben. Het is immers mijn schuld. Als ik niet zo had aangedrongen, was ze daar nooit geweest. En we hebben ook nog ruzie gemaakt! Stel dat ze nooit meer wakker wordt, dan is het laatste wat we samen hebben gedaan ruziemaken!

Ze laat me los en ik zie het als mijn kans. Ik sprint weg. 'Wacht! Jill!'

Ik kijk niet om, ik ren alleen maar harder. Gelukkig is mijn huis om de hoek, ik steek de sleutel in het sleutelgat en ga naar binnen. Gelukkig zat hij nog in mijn jaszak.

Shit, ik bedenk dat ik morgen mentoruur heb. Dan zal ze ongetwijfeld met me gaan praten. Verdomme, heb ik weer. Ik loop trillend naar de lade waar de messen in liggen. Ik zal boeten, voor Laura. Trillend pak ik een mes vast en breng hem naar mijn arm. Ik denk niet na en haal het mes krachtig over mijn arm. Het bloed druipt van mijn arm af en het doet zo ontzettend veel pijn. Maar het voelt ook goed. Dit is mijn straf. Laura heeft ook immens veel pijn gehad, dus dan is dit wel zo eerlijk.

Ik spoel het mes af en leg het terug in de messenlade. Dan ren ik naar boven en trek een zwarte trui aan. Met een glimlachje op mijn gezicht loop ik naar beneden. Ik ga op de bank zitten en zet de televisie aan. Er is een progamma over het ziekenhuis op. Eerder vond ik dat heel erg interessant, maar nu klik ik het met tranen in mijn ogen weg.

Ik hoor de deur opengaan. Mijn moeder kijkt me heel even met grote, verbaasde ogen aan.

'Jill!' roept mijn moeder en omhelst me. Mijn vader volgt. 'We hebben je heel lang gezocht...'

Mijn ouders stappen naar binnen, sluiten de deur en lopen naar de woonkamer. Ik staar in de spiegel. Ik zie er niet uit, mijn haar is één grote zooi, mijn mascara is uitgelopen en ik heb een huilkop. Geweldig, zeg. Mijn moeder loopt naar het fornuis en begint te koken.

'Je zult wel honger hebben!' zegt ze quasi-opgewekt.

Ik knik. 'Ik ga even naar boven.' Ik slof de trap op en plof op mijn bed. Wat een geweldige dag. Eerst een gezellige ochtend in het ziekenhuis, toen een geweldige ontmoeting met mijn mentrix en natuurlijk ook de gedachte die al sinds het ongeluk door mijn hoofd zweeft. Een rotdag.

's Avonds kom ik maar moeilijk in slaap en schrik ik vaak wakker door nachtmerries.

Mijn schuld.

Boem! Er klinkt een harde, doffe klap een stukje verderop. Ik hoor een deur opengaan, en voetstappen die snel wegrennen.