Stilte

Hoofdstuk 8

Het is maandag. Mijn moeder maakt me wakker, en we ontbijten met z'n drietjes.

'Ze hebben de man gevonden die Laura heeft aangereden, hij beweert dat hij het per ongeluk heeft gedaan. De politie zei dat hij helemaal overstuur was.

Ik geloof hem wel, maar dat neemt natuurlijk niet weg dat hij Laura heeft aangereden,' zegt mijn vader.

Ik knik zonder echt goed te luisteren.

'Je hoeft echt niet naar school,' zegt mijn moeder.

'Ik wil echt, als afleiding,' zeg ik.

'Oké dan. Maar als het niet gaat kom je meteen naar huis!'

'Ja-ha!' zucht ik. Ik heb echt geen zin om de hele dag bij mijn ouders te zitten.

Als ik op school aankom, krijg ik meteen een omhelzing van Quinn en Ryan. Daarna lopen we naar het lokaal waar we zo les hebben. Dat vind ik nou het fijne van jongens: die blijven niet hangen in dingen. Natuurlijk leven ze met me mee, maar ze stellen geen vragen als ''Hoe gaat het?'' of ''Voel je je wel goed?'' want dat weten ze al. We hebben nu muziek.

Het uur vliegt voorbij, ik vind muziek leuk. Na nog twee saaie uren is het pauze. Ik eet mijn tussendoortje op en drink wat.

'We hebben iets voor je,' zeggen Quinn en Ryan. Ze geven me een pakje. Er zit een kaart in en een hartjeskettinkje.

'Ahw, dat had niet gehoeven, gekken!' zeg ik terwijl ik ze lachend duw. Ik open de kaart:

Lievelievelieve Jill,

We vinden het echt heel erg wat er gebeurd is. Weet dat je bij ons terecht kan. We zijn er voor je. De hele dag.

'Zo lief dit, maar hoe weten jullie het eigenlijk?' vraag ik. 'Je moeder,' zegt Quinn. Ik doe de ketting om en loop naar het volgende blokuur: drama van Mevrouw Stocks. Ik loop het lokaal in en ga in de kring naast Ryan en Quinn zitten.

'Goedemorgen! Welkom bij dit blokuur drama. Vandaag gaan we het hebben over de vier basismoties: blij, boos, bang en geschrokken. We gaan beginnen met een spel om erin te komen.'

De rest van het blokuur vliegt voorbij. 'Tot morgen, en denk eraan: schrijf een kort toneelstuk met alle vier de emoties erin voor de volgende les. We hebben morgen wel een uur mentoruur, dat we gaan besteden aan mentorgesprekken. Dus als je weet dat je geen gesprek hoeft: neem dan iets mee waar je mee bezig kunt houden!' zegt ze vrolijk. Samen met Quinn en Ryan loop ik het lokaal uit.

'We hebben Frans in B19,' zegt Quinn blij.

Als we in B19 aankomen, staat Mevrouw La Jeune –zoals gewoonlijk- al bij de deur.

'Bonjour!' zegt ze met een grote glimlach op haar gezicht.

'Bonjour!' zeggen we in koor. Ryan grinnikt. Ik ga naast Quinn zitten en Ryan komt voor ons met Liam.

'Bonjour classe! Cara, tu as passé de bon weekend?' Cara kijkt verschrikt op. 'Eh, oui. Merci, et toi?' vraagt ze.

'Een goede vriend heeft vorige week een hartstilstand gekregen, dus nee. Eigenlijk niet. Hij bevindt zich een kritieke toestand,' zegt ze. Mijn gedachten vervagen en Laura's gezicht komt in beeld. Ik knijp mijn ogen dicht. Laura, nu onder de truck, blijft in beeld. Ik knijp harder en doe mijn best om niet te gaan huilen of gillen.

'Jill, gaat het wel?' vraagt Mevrouw La Jeune.

Ik kan er niet meer tegen! Ik sta op, hijs mijn rugzak op mijn rug en ren het lokaal uit.

'Wacht, Jill!' hoor ik Ryan schreeuwen. Ik negeer het en ren naar de fietsenstalling. Dit was toch het laatste uur, hoewel ik niet denk dat Mevrouw La Jeune het hierbij laat zitten. Ik probeer Laura uit mijn hoofd te zetten. Haar bebloede lijf komt binnenwaaien.

Laura in het ziekenhuisbed.

De ruzie.

Mijn bijdehante gedrag.

Het telefoontje.

Alles herspeelt zich in mijn hoofd. Ik gil: een poging om het te laten stoppen. Dan is er ineens een nieuw beeld. Laura, onder de truck, opent haar ogen en fluistert: 'het is jouw schuld, Jill. Het is jouw schuld.'

Alles om me heen begint te draaien. Ik wankel even en val dan op de grond. Mevrouw La Jeune komt eraan gerend. Dan wordt alles zwart.