Stilte

Hoofdstuk 22

Na anderhalf uur door de lange gangen van het Louvre gewandeld te hebben, is het eindelijk 2 uur.

'Jullie mogen nu even gaan doen wat jullie willen. We zien jullie om 3 uur bij dat cafeetje!' zegt mevrouw Stocks.

Sam komt naar me toe. 'Zullen we samen wat gaan doen?' vraagt hij lief.

'Ja, gezellig,' zeg ik glimlachend.

We lopen door een winkelstraat, als me iets te binnen schiet.

'Zullen we een slotje aan een brug ergens ophangen?' vraag ik enthousiast. 'Ik weet dat het op de echte slotjesbrug niet meer mag, maar er zijn zat andere bruggen.'

Hij lacht, en kust me. 'Is goed. Ik haal er wel een,' zegt hij en loopt een winkel in. Ik ga hem achterna, en kijk wat ze allemaal verkopen. Echt van alles. Kleine Eiffeltorentjes, sleutelhangers, mokken, magneetjes, tassen, baretten, truien en hemdjes. Verzin iets en ze hebben het. Ik besluit om een doosje met allemaal kleine chocolaatjes van hoogtepunten uit Parijs te kopen, voor mijn gastgezin. Er zitten kleine chocolaatjes van de Eiffeltoren, Moulin Rouge, Arc de Triomphe, Notre Dame en van de Sacre Coeur in. Het is belachelijk duur, maar oké. Ik heb er van mijn ouders geld voor gekregen.

Sam komt naar me toe met een glimmend, roze slotje, een stift en een bijbehorend klein sleuteltje die samen in een zakje zitten. Hij scheurt het zakje open, en geeft mij de stift.

'Schijf je naam er maar op,' zegt hij.

Ik schijf in mijn mooiste handschrift ''Jill'' erop. Hij schrijft ''Sam'' erbij. Ik teken er nog een hartje bij, en dan is hij af.

'Laten we op zoek gaan naar een brug,' stelt hij voor.

Na een tijdje zoeken, vinden we een mooie brug. Er hangen al meer slotjes, maar dat doet er niet toe. Hij hangt het slotje eromheen, klikt hem vast en geeft mij de sleutel. Ik draai hem op slot, en gooi de sleutel in het water. Het sleuteltje zinkt iets, en wordt dan meegesleurd met het wilde water.

We lopen terug, en ik zie het cafeetje al. We lopen naar binnen.

'Hoihoi,' zegt Ryan langzaam en spottend terwijl hij zijn wenkbrauwen op en neer doet. Ik probeer niet rood te worden, en ga met Sam bij Quinn en Ryan zitten.

'Wat hebben jullie gedaan?' vraag ik.

'Niks bijzonders. En jullie, tortelduifjes?' vraagt Ryan. Sam kijkt hem geïrriteerd aan.

'Een slotje aan een brug gehangen,' zeg ik.

Dan komen Tim, Daan en Paul binnen, als laatste.

'Zo. Mooi dat jullie er zijn. Bestel maar iets, de school betaalt 4 euro. Dus als je voor meer dan 4 euro eet, wat me behoorlijk logisch lijkt, betaal je het zelf,' zegt mevrouw La Jeune. Mijn oog valt op een menukaart, en ik gris hem snel weg voordat iemand anders hem pakt.

Er staan een heleboel broodjes, tosti's, soepen, drankjes en nog veel meer dingen op, allemaal in het Frans. Ik twijfel, het klinkt allemaal lekker. Er staat ook achter wat er op zit, dus ik sluit de dingen waar vlees of vis in zit uit. Dan zie ik ''salade végétarienne'' staan. Er komt een ober naar me toe. 'Vous avez choisi?' vraagt hij.

'Oui, je voudrais la salade végétarienne et du jus de pomme, s'il vous plaît,' zeg ik. Hij typt het in op een klein machientje, en knikt dan. hij gaat samen met een andere ober iedereen af, en loopt dan weg.

'Hoe laat hebben we ook al weer bij die mensen afgesproken?' vraag ik aan Quinn en Ryan.

'Half zeven. Fransen eten meestal later dan Nederlanders,' zegt Quinn. Dan komen er wat obers met dienbladen aan.

'Voilà, une salade végétarienne et un jus de pommes pour vous,' zegt hij.

Ryan krijgt een broodje met kip, sla, tomaat en een of andere saus. Quinn krijgt uiensoep.

'Bon appétit,' zeg ik. Sam pakt mijn hand en streelt hem. Yara kijkt me geïrriteerd aan. Ik kan het niet laten om Sam te zoenen. Ik haat Yara.

Die avond moeten we ons flink haasten naar het metrostation. We hebben nog maar 20 minuten totdat we bij familie Dupond moeten zijn, en we zijn ver van het 7e arrondissement en de straat waarin ze wonen.

We hebben vanmiddag veel gedaan in een grote groep: Ryan, Quinn, Sam, Rozemarijn, Hailey, Charlie en Melanie. We zijn naar de Sacre Coeur geweest, op de Montparnasse Toren geweest en naar Montmartre geweest. Sam en ik hebben samen een tekening laten maken! Ik mocht hem zelfs hebben!

We rennen het perron op, en we zien onze metro wegrijden. 'Shit, shit, shit!' zeg ik.

'Dat is mooi kut,' zegt Ryan.

'Even kijken hoe laat de volgende rijdt,' mompelt Quinn terwijl hij op zoek gaat naar een vertrekschema.

'Aha! De volgende gaat al over 4 minuten, op hetzelfde perron,' zegt hij opgelucht.

'Fieuw,' zeg ik en plof neer op een bankje. 'Ik ben benieuwd wat we gaan eten.'

'Ik ook. Als het maar geen escargots zijn!' zegt Quinn walgend.

'Haha, ik hoef ze toch niet te eten,' zeg ik en steek mijn tong uit.

Na exact 4 minuten komt onze metro aanrijden. We springen er vlug in, voordat de deuren weer dichtgaan. Dat gaat echt belachelijk snel. Ik denk dat ze nog geen 10 seconden open zijn, en dan gaat dat piepje alweer. Voor het eerst is de metro redelijk rustig. Nou ja, niet druk in ieder geval. We gaan met z'n drieën naast elkaar op een bankje zitten.

Ik word rustig van het gehobbel van de metro, en dommel weg. Niet dat ik ga slapen, maar ik voel me ineens heel erg moe en ik sluit mijn ogen.

Laura, die onder de truck ligt. 'Fuck you, Jill!' gilt ze. Ineens, zonder waarschuwing is ze daar. Ik open snel mijn ogen en probeer het beeld te verdrijven. Mijn ademhaling versnelt.

'Ça va?' vraagt een vrouw tegenover me. Heeft ze het tegen mij? Ik denk het wel, ze kijkt me bezorgd aan. Ik knik en probeer te glimlachen.