Stilte

Hoofdstuk 32

Het is maandag, tijd voor school. Ik zit op de fiets, en denk aan de herdenkingsceremonie die zo gaat plaatsvinden. Ik kijk een beetje om me heen, het is slecht weer. Het ziet eruit alsof het elk moment kan gaan losbarsten, het waait en het is koud. En dat noemt zich zomer?

'Hallo, let eens op, trut!' schreeuwt een man. Hij ontwijkt me net op tijd, en ik schrik.

Ik haal diep adem, en loop naar de aula. Er zijn nog niet veel mensen. Voor de klasgenoten en vrienden zijn er plekken vooraan, en de rest van de school mag daarachter staan. Ik ga naast Quinn en Ryan zitten. 'Hoi,' zeggen ze. De bel gaat en de hele aula stroomt binnen een mum van tijd vol. De directeur loopt het podium op.

'Goedemorgen allemaal, op deze treurige dag. Jullie hebben helaas het bericht van ons moeten ontvangen dat Yara Merker, een leerlinge uit 5VWO is overleden. Tijdens het uitje naar Parijs is ze om het leven gebracht. Wij zijn hier als school heel erg verdrietig om, en we willen nu graag een minuut stilte, uit respect. Daarna gaan er nog wat mensen een klein woordje doen,' zegt hij. Daarna is het stil. Er huilen wat mensen, maar het is vooral stil. Doodstil.

'Oké, bedankt,' zegt hij na de minuut stilte. 'Dan gaat nu mevrouw Stocks, haar mentor, wat vertellen,' voegt hij toe. Ze komt het podium op in een zwarte jurk.

'Yara was een aanwezig meisje. Ze was altijd vrolijk en vertelde altijd wat ze dacht. Het is echt verschrikkelijk wat er gebeurd is,' zegt ze.

Ik dwaal af met mijn gedachten.

Na mevrouw Stocks komt er een meisje met een kort, rood kapsel het podium op. Ik ken haar niet, maar ik denk dat ze een vriendin was.

'Yara was een van mijn beste vriendinnen. Ik vind het verschrikkelijk dat ze dood is. Vermoord. Ik hield heel veel van haar, en dan krijg je ineens te horen dat ze vermoord is. Dat is echt een van de ergste dingen die je kunnen gebeuren. Haar begrafenis is aanstaande woensdag en bij deze nodig ik haar klasgenoten, leraren en vrienden en bekenden uit namens haar ouders,' zegt het meisje. Er rolt een traan over haar wang, en dan loopt ze weg. Er wordt muziek gedraaid en er praten nog wat mensen.

Daarna komt de directeur weer het podium op.

'Bedankt voor jullie aanwezigheid. Jullie mogen naar jullie volgende les, maar ik wil de klasgenoten van Yara verzoeken om nog even te blijven.'

Als iedereen weg is, begint hij te praten. 'We snappen dat dit heel erg moeilijk is voor jullie. Jullie zaten natuurlijk elke dag met haar in hetzelfde lokaal. Daarom hebben jullie zo meteen twee uur lang mentoruur, waar jullie erover gaan praten. Daarna zijn jullie vrij.'

Nadat we twee uur over Yara hebben gepraat, zijn we uit. We lopen met de hele klas naar de fietsenstalling. Joehoe, Jill. Daar ben ik weer. Dat is wel even fijn hè, afleiding. Een andere dood. Maar je bent mij vast nog niet vergeten. Dat lijkt me niet, in ieder geval. Je vergeet het niet als je iemand hebt vermoord.

Ik kijk verschrikt om me heen. Niet weer. Laat alsjeblieft Laura hier niet zijn. Ik zie haar nergens, maar ik hoor haar wel. Ik wil het niet meer, echt niet meer.

Ik heb nog nooit zo hard gefietst als nu. Ik fiets zo hard als ik kan, in de hoop dat ik Laura niet zie of hoor. Als ik thuis ben, gooi ik mijn fiets neer en draai ik de deur op slot. Ik wil het niet meer. Ik wil het niet meer.

Doe het, Jill. Steek dat mes door je keel. Hang jezelf op. Neem een overdosis. Het maakt me niet uit hoe, maar ik wil je dood. Het is beter voor je. Dan voel je niks meer, hoor je niks meer en zie je niks meer. Als je niet zo had gezeurd, leefde Laura nog, zeg een stem in mijn hoofd. Ik ga op de bank liggen, en trek een deken over mijn hoofd. Ik wil slapen.

'Het spijt me dat ik dit moet zeggen, maar ik denk dat het een goed moment is om afscheid van haar te nemen,' zegt hij. 'Nee. Nee. Nee,' huilt haar moeder. Ik sta op en omhels Laura. Of nou ja, wat er nog van haar over is. 'Het spijt me zo, het spijt me zo,' fluister ik. Haar ouders liggen minutenlang naast haar en fluisteren wat. Mijn moeder aait over Laura's hoofd. Dan, heel snel, openen Laura's ogen zich. Een van de apparaten begint te piepen en Laura zucht heel diep. Haar ogen sluiten zich en haar borstkas rijst niet meer. 'Nee, Laura!' Ik begin te snikken. Ze is dood, en dat is mijn schuld.

Ik hap naar lucht, en vlieg overeind.

'Jill?' vraagt mijn moeder. Ze komt naar me toe en omhelst me.

'Gaat het wel?' vraagt ze.

'Gewoon een nachtmerrie,' mompel ik. Ik probeer mijn tranen terug te dringen. Misschien heeft de stem in mijn hoofd wel gelijk. Misschien is het inderdaad wel beter als ik dood ben.

'Jill, ik heb het gevoel dat het niet zo goed met je gaat de laatste tijd. Ik snap dat het heel moeilijk voor je is dat Laura dood is, en nu ook al een klasgenootje.

Maar dit kan zo niet langer. Je ziet mensen die er niet zijn, je hebt nachtmerries en je hoort dingen. Ik denk dat er wel wat meer aan de hand is dan rouwen. Het is al een hele tijd geleden dat Laura dood is, en je hebt er nog steeds zo'n last van. Ik hou van je, Jill. Ik wil je helpen. We maken ons zorgen om je,' fluistert mijn moeder.

Zal ik alles vertellen?

Nee, dat is niet goed. Misschien geeft ze me dan wel aan. Niemand weet nog dat het mijn schuld is dat Laura dood is...

Die avond lig ik in bed met mijn mobiel. Ik heb iets gelezen over depressietesten. Ik typ ''depressietest'' in op Google, en er komen heel veel resultaten. Ik klik op de bovenste. Gratis, makkelijk en anoniem, staat erbij. Precies wat ik wil.

Vraag 1: heb je weleens erover nagedacht om jezelf te doden?

o Ja

o Nee

o Af en toe

Vraag 2: Ik ben meestal...

o Vrolijk

o Verdrietig

o Neutraal

Vraag 3: Bent u afgevallen of aangekomen, zonder dat u dat wilde?

o Ja

o Nee

Vraag 4: Heeft u 's nachts vaak nachtmerries of problemen met inslapen?

o Ja

o Nee

o Soms/vaak

Vraag 5:Voelt u zich het merendeel van de dag waardeloos, schuldig, somber of slecht?

o Ja

o Nee

o Wisselend

Er volgen nog wat vragen. Ik vul de test eerlijk in, en wacht op mijn uitslag.

Let op: dit is slechts een situatieschets: niks is zeker.

Er is een grote kans dat u depressie heeft. U vertoont veel van de symptomen. Wij raden u aan om naar de huisarts of naar een professional te gaan.

Ik staar naar het scherm. Ik had het kunnen verwachten, maar ik heb er eigenlijk nog nooit aan gedacht. Ik ga er ook niks mee doen, maar dan weten we dat ook weer.

Ik klik op mijn fotogalerij, en ga op zoek naar foto's van Laura en mij. Ik vind ze al snel. Een foto van ons in de sneeuw. We liggen in een deuk, en er zit sneeuw op haar neus.

Ik slik. Ik wil haar zo graag terug. Ik ga mezelf dit nooit vergeven. Ik zoek naar andere foto. Een heleboel selfies van ons, maar ook flink wat kinderfoto's. Dan zie ik de foto van ons in een hut. Daar beloofde we elkaar om beste vriendinnen te blijven, totdat de dood ons zou scheiden...