Stilte

Hoofdstuk 1

'Met Laura?'

'Hoi! Met mij,' zeg ik.

Aan mijn stem hoort ze wie ''mij'' is, want ze zegt: 'Hey Jill! Waarom bel je?'

Ik denk even na over hoe ik het ga brengen.

'Ik wil een voorstel doen. Vandaag heb ik een heel saai rooster, dus zullen we de stad in?' vraag ik onschuldig. Ik weet dat het niet zo onschuldig is als het klinkt, spijbelen, maar vandaag heb ik echt vakken waar je spontaan van gaat kotsen. Geen een leuk vak, geen een leuke leraar. Ik vind school best leuk, maar vandaag is gewoon een te lange rotdag.

'Eh... Liever niet. Ik spijbel niet graag, nog nooit gedaan, ook niet van plan dus,' zegt ze.

'Ah, please, omdat ik eergisteren jarig was?' smeek ik. Ze lijkt na te denken, want het blijft stil.

'Nee,' zegt ze.

'Kom op! Hoe vaak heb ik al eens iets voor jou gedaan wat ik eigenlijk niet wilde!' zeg ik boos.

Weer is het stil. 'Oké. Half tien bij de bult.' Ze hangt op.

Gelukkig doet ze mee, anders moest ik toch naar de les. Ik kan Quinn of Ryan wel vragen, maar die doen waarschijnlijk toch niet mee. En dat valt ook meer op, aangezien er dan drie mensen uit één klas verdwijnen. Laura zit niet bij me op school. Ik trek een simpele broek en sweater aan en loop ik naar beneden.

Misschien deed ik een beetje te bijdehand daarnet, maar dat vindt ze vast niet erg. Ik bied mijn excuses straks wel aan. Ik eet een boterham en trek mijn schoenen aan.

'Doei mam!' roep ik naar boven.

'Doei, tot straks!' roept ze terug. Ik loop naar buiten, trek mijn fiets uit de schuur en stap op.

Het is rustig buiten, akelig rustig. De vogels fluiten niet eens. Ik krijg er kippenvel van. In de verte zie ik Laura al staan. Haar lange haren wapperen door de wind, net als in een film. Ik ben eigenlijk best wel jaloers op haar lange, blonde haar.

'Hoi!' brul ik. Geen antwoord. Als ik bij haar ben, begroet ze me niet.

'Ik vind dat je ontzettend bijdehand deed aan de telefoon. Als ik iets niet wil, dan wil ik het niet. Maar goed, mevrouw kan dat niet hebben. Het is je weer gelukt hoor! Ik ga mee, heel gezellig,' zegt ze sarcastisch.

'Je kunt ook nee zeggen hoor!' antwoord ik verontwaardigd.

'Nee, dat kan ik niet. Dan komen er zinnen als: '' Ah, please, omdat ik eergisteren jarig was?'' en '' Kom op! Hoe vaak heb ik al eens iets voor jou gedaan wat ik niet wilde!'' Ik ben echt klaar met dat gezeik van jou!' ratelt ze. Ik staar haar aan. Zo boos was ze nog nooit.

'Best, ga dan. Ik wil niet eens meer met je naar de stad! Hoepel op, je bent een stom wijf!' zeg ik boos.

'Trut!' schreeuwt ze terwijl ze opstapt.

'Aansteller!' schreeuw ik terwijl ik ook opstap en de andere kant op fiets.

'Egoïstisch kutwijf!' gilt ze fietsend.

Wat denkt ze wel niet? Ik weet ook wel dat ik misschien een beetje bijdehand was, maar ze kon ook gewoon nee zeggen! Je hebt altijd een keuze.

Dan hoor ik een enorme klap en een opeenvolgende gil.

Hij klinkt afgrijselijk, doordringend maar vooral zo bekend. Zo ontzettend bekend. Ik aarzel geen moment, gooi mijn fiets neer en ren naar het geluid toe. In de verte zie ik een enorme truck, waar een man uit stapt. Hij werpt een snelle blik op iets onder zijn truck en rent dan heel snel weg. Ik ren naar de truck toe. Oh god, dit kan niet waar zijn. Onder een van de voorste wielen ligt iemand. Wat een eikel, dat hij zomaar wegrent!

'Help!' schreeuw ik zo hard als ik kan.

Dan zie ik het, het gezicht. Het is het gezicht van Laura. Laura, die ik al jaren ken.

Laura, mijn beste vriendin.

Laura, die hier door mij was.

Laura, waar ik net ruzie mee heb gehad.

'Nee! Laura! Laura!' gil ik. Ik trek aan haar, maar het heeft geen zin. Het enorme gewicht van de truck rust op haar benen.

'Help! Help me, iemand!' gil ik huilend. Er komt een auto aanrijden, en er stappen een man en vrouw uit. Ze rennen naar ons toe.

'Help! Alstublieft, help haar. Bel 112,' gil ik huilend.

Dan val ik met een klap op het harde asfalt. Ik voel hoe mijn huid zich schaaft aan de grond. Ik lig op 2 meter afstand van Laura, maar ze lijkt zo ver weg. Ik voel haar aanwezigheid niet. Alles om me heen draait en mijn beeld valt met een klap weg.