Stilte

Hoofdstuk 38

Het is dinsdag 11 uur, dat betekent dat ik mijn eerste keer therapie heb. Ik loop zenuwachtig naar kamer 24 en klop aan.

'Kom binnen, Jill!' zegt Lisa. Ze glimlacht als ik binnenkom en begroet me.

'Ga zitten. Ben je zenuwachtig? En heb je goed geslapen?' vraagt ze.

Ik haal mijn schouders op.

'Beetje.'

Ze glimlacht. 'We gaan als eerste wat testen afnemen,' zegt ze. Ze schuift een grote tablet naar me toe.

'Klik op het bolletje die voor jou geldt, en neem vooral de tijd,' zegt ze.

Ik probeer de tests zo eerlijk mogelijk in te vullen, en schuif hem dan terug. Ze toetst wat dingen in, en kijkt me dan aan. 'Ik had al zo'n vermoeden. Je ouders hebben me verteld over het ongeluk van Laura. Dat moet heel erg naar voor je zijn geweest. Wil je me er wat meer over vertellen? Heb je er naast het rouwen soms nog meer last van gehad?' vraagt ze.

Ik denk na. Ga ik het haar vertellen? Ze kijkt me ontspannen en vragend aan. Ik haal diep adem, en vertel alles, inclusief de stemmen en dat ik Laura na haar dood zag. En dat ik me schuldig voel.

Ik begin te huilen. 'Je bent de eerste die ik het vertel, dat het mijn schuld is.'

'Jill, het is jouw schuld niet. Ze had nee kunnen zeggen. Ook al zei je het dringend, ze is toch gekomen. Ze kon nee zeggen, waar een vraag is, is een keuze. Ze is gekomen, ook al wist ze al dat ze boos was.

Het is niet jouw schuld, niet haar schuld, niemand heeft de schuld. Het is pure pech,' zegt ze.

Ik staar voor me uit.

'Je hebt een posttraumatische-stressstoornis. We noemen het hier vaak PTSS, dat is de afkorting. Anders is zo'n lang woord. Je moeder had al een vaag vermoeden, en ik ook. De tests bevestigden het en nu ik dit heb gehoord weet ik het helemaal zeker. Maar ik ga je leren hoe je ermee om kan gaan. Ik ga er alles aan doen om je te helpen, Jill. Dat beloof ik,' zegt ze krachtig. Ze maakt me rustig.

'We gaan hier samen uitkomen,' zegt ze, 'en jij gaat genezen.'

Ik voel me minder zwak door Lisa, ze praat zo krachtig.

'We gaan beginnen met veel praten,' zegt ze dan.

Het is even stil, en ze glimlacht naar me.

'Hoe voelde je direct na het ongeluk? Wat heb je toen gedaan?' vraagt ze.

Ik adem diep in, en begin te vertellen.