✔ Miniaturki [KSIĘGA PIERWSZA]

[31] Endo x Higuchi [Yaoi]

[EDIT: 30.04.2018]

Polecam tę mangę. Może fabuła nie jest specjalnie skomplikowana, ale dla tych postaci warto ^^

[Zamawiający/a: Kadiri00]

[Uniwersum: Bezsenne noce]

[Typ: Fluff]

– Dosyć tego! Jeżeli zamierzasz tyle jeść, to sam sobie gotuj!

Zirytowany Hiriki rzucił fartuchem, trafiając demona w twarz.

Kuchnia, ostatnio używana dwa razy częściej niż zwykle, przedstawiała sobą obraz nędzy i rozpaczy – oblepione przypalonymi resztkami garnki piętrzyły się w zlewie. Leżały przywalone przez brudne naczynia, których plaga zaczynała powoli obejmować coraz większą część blatu. Niewielki stos książek kucharskich, zgromadzonych, by dogodzić wygórowanym pragnieniom Endo i zbyt ciężkich, żeby ciągle nosić je tam i z powrotem, zdobiły plamy bliżej nieokreślonych sosów, które zdążyły zlepić większość kartek. A biedny fartuszek, wielokrotnie poniewierany przez przewijających się przez dom samozwańczych kucharzy, ubrudzony był kilkunastoma rodzajami kolorowych przypraw, a w niektórych miejscach widać było ślady przypalenia.

– Jak ty się zwracasz do panicza Endo?! – zaskrzeczał Mark, trzepocząc skrzydłami z oburzenia i sypiąc piórami po całej kuchni.

Służący podleciał do Higuchiego i dziobnął go w głowę, wciąż rozwodząc się nad brakiem manier chłopaka.

– Nie chce mi się – burknął Endo, ściągając sobie z głowy nieświeży fartuszek.

Demon odchylił się na krześle i założył ręce za głowę, ziewając głośno.

W Hirikim coś się zagotowało. Odłożył chochlę, którą mieszał gotujące się curry i chwycił Endo za kołnierz. Korzystając ze zdezorientowania partnera, zaciągnął go przed kuchenkę i wręczył mu drugi, mniejszy fartuszek w kolorze kwiatów wiśni.

– Po co mi to? – Endo spojrzał na różowy materiał, nie kryjąc obrzydzenia.

– Żebyś się nie pobrudził – odparł Higuchi, zakładając fartuch na demona. – Pomożesz mi.

Siedzący na szafce Mark wciągnął ze świstem powietrze i skrzeknął głośno w wyrazie protestu.

– Trzymaj. – Hiriki wręczył chochlę Endo i stanął obok niego. – Zostało niewiele do zrobienia, więc...

– To po co mam ci pomagać? Możesz to zrobić sam. – Endo wzruszył ramionami i sięgnął do swoich pleców, by rozwiązać sznur, trzymający na nim fartuch.

– Żebyś się czegoś nauczył. Nie zawsze będę ci gotować, wiesz? – Higuchi odchrząknął z zawstydzenia, po czym kontynuował – Musisz jeszcze tylko dodać kostkę rosołową i poczekać, aż się rozpuści – pouczał Endo. – Okej. Przypilnuj, żeby się nie przypaliło, ja muszę do toalety.

Hiriki, zadowolony z faktu, że wreszcie udało mu się zaprząc demona do pracy – jeśli tak można nazwać stanie nad garnkiem i nic nierobienie – ze spokojem załatwił swoje potrzeby i teraz mył ręce, nucąc cicho i ciesząc się na myśl o nadchodzącym obiedzie. Jednak gdy otworzył drzwi do łazienki z zamiarem powrotu do chłopaka, zauważył ciemny dym, a co za tym idzie – poczuł okropny swąd spalenizny. Panikując, wpadł do kuchni i ujrzał chrapiącego na podłodze Endo oraz ich niedoszły posiłek, który teraz bardziej przypominał węgiel niż cokolwiek jadalnego.

♦ ♦ ♦

– Jakim cudem przypaliłeś to curry w tak krótkim czasie? – spytał Higuchi, grzebiąc pałeczkami w zupce instant.

Endo tylko wzruszył ramionami, pochłonięty pożeraniem szóstej z kolei paczki kupnego sushi, którą znalazł w lodówce.

– Przypomnij mi, żebym już nigdy nie zostawiał cię samego w kuchni...

– A teraz wynagrodzenie. – Endo dorzucił puste opakowanie do stosiku, który leżał obok stołu i, kompletnie zignorowawszy wypowiedź Hirikiego, powalił go na ziemię.

– Ał! Endo, co ty robisz?! – krzyknął Higuchi, starając się ukryć rosnące rumieńce i odepchnął nachalną rękę swojego chłopaka.

– Przez twoje durne pomysły ominęło mnie dobre żarcie, musisz mi to wynagrodzić – odparł demon, zachowując kamienną twarz.

Zanurkował pod bluzkę nastolatka, który darł się wniebogłosy.

– O mój... – zaskrzeczał Mark, którego obudziły wrzaski i schował główkę pod skrzydło. – Paniczu Endo, tak przy służącym... To nie wypada...

– Siedź cicho, Mark.