Ο Ανδρέας ήταν ο σωτήρας της κυριολεκτικά! Σ' έναν αγώνα άνισο, κατά της λευχαιμίας από τα 5 έως τα 7 της χρόνια. Ο δικός της αγαπημένος ιππότης με το άσπρο άλογο που την φρόντιζε και εκείνη ονειρεύτηκε -τόσο αθώα- να τον παντρευτεί. Και ο Ανδρέας...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Annalynne mccord σαν Αγνή)
Η Αγνή έστρωσε απαλά τις καστανόξανθες μπούκλες των μαλλιών της και κοιτάχτηκε στον καθρέπτη συλλογισμένη, ξέροντας πως τα μαλλιά της -που τόσο άρεσαν έτσι πλούσια και γεμάτα ζωντάνια στον Γεράσιμο- δεν ήταν πάντοτε έτσι.....Πως τα σημάδια πάνω στο κορμί της εκεί ψηλά στην κλείδα, δεν προέρχονταν απλά από ένα παιδικό χτύπημα ή ένα μικρό συνηθισμένο στα παιδιά ατύχημα μα από ένα καθετήρα που είχε αναγκαστεί να κουβαλά μόνιμα για 2 χρόνια, αναγκαστικό σύνεργο στην μάχη της για την αντιμετώπιση της παιδικής της λευχαιμίας, πως κάποτε τα μαλλιά της απλά δεν υπήρχαν και το δέρμα της, παρότι παιδί, έμοιαζε ξερό, θαμπό, άρρωστο...
Τί θα έλεγε άραγε ο σύντροφός της αν μάθαινε; Πώς θα του φαινόταν; Θα την λυπόταν; Θα την κοίταζε διαφορετικά; Θα την θαύμαζε για τον αγώνα που είχε δώσει ή θα την έβλεπε σαν ένα στιγματισμένο από τη ζωή κορίτσι που θα σιχαινόταν πια ν'αγγίξει;
Και όμως, όσο περίεργο και αν φαινόταν αυτό, ακόμα φοβόταν μια τέτοια αντίδραση από τον οποιοδήποτε γύρω της. Ακόμα έτρεμε κάθε φορά που χρειαζόταν να αντιμετωπίσει εκείνο το βλέμμα της φρίκης όσων άκουγαν την δική της ιστορία. Πόσο μάλλον από τον άνθρωπο που σκεφτόταν να ζήσει όλη την ζωή της μαζί του, τον καθηγητή Μοριακής Βιολογίας με πολλές και διάφορες περγαμηνές για την πορεία και το έργο του, τον περίφημο Γεράσιμο Σταυριανό που τόσο απλά, λιτά και όμορφα είχε μπει στην ζωή της δίνοντάς της επιτέλους λίγο φως....Μόνο που, εκείνος είχε γεννηθεί στα πούπουλα, διαβάζοντας μια ζωή και ξέροντας ελάχιστα για τις δυσκολίες της....Και αυτό ήταν που φοβόταν στ'αλήθεια η ίδια....
Γιατί ήθελε σαν τρελή να του αποκαλύψει πως ναι, κάποτε ήταν βαριά άρρωστη μα τώρα όλα ήταν ευτυχώς μια χαρά, πως ήταν απόλυτα φυσιολογική, ένα κορίτσι σαν όλα τα άλλα, γεμάτο όνειρα, ελπίδες και στόχους, που έτυχε να αρρωστήσει όπως τόσα άλλα και είχε γίνει καλά! Μα φοβόταν τα βλέμματα αποστροφής, οίκτου και φόβου από μέρους του μήπως και η αρρώστια της ήταν μεταδοτική, μήπως και θα μπορούσε να τον κολλήσει και μόνο αγγίζοντάς τον!
