Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Μικρή μου πριγκίπισσα...

Καθισμένη στο μικρό παρτέρι του μπαλκονιού της, στο σημείο εκείνο που έμενε λιγάκι κενό από λουλούδια και της έδινε χώρο να ακουμπήσει πάνω του, παρατηρούσε σιωπηλή την θάλασσα με τις σκέψεις να τρέχουν σαν θαλασσοπούλια στο μυαλό της γεμίζοντάς την με την δροσιά τους. Είχε καιρό να νιώσει έτσι αλήθεια... Θαρρείς και είχε χάσει κάτι πολύτιμο, κάτι απροσδιόριστα σημαντικό μέσα στο χρόνο και τώρα, ξαφνικά το είχε ξαναβρεί και είχε κλείσει πια και το τελευταίο κομμάτι της γαλήνης στην ψυχή της. Ναι, έτσι ένιωθε αλήθεια, συνειδητοποιώντας πως τόσα χρόνια μακριά από τον Ανδρέα ένιωθε σαν να έλειπε κομμάτι της ζωής της. Μόνο που, τόσα χρόνια επίσης, δεν είχε αναρωτηθεί, δεν είχε ψάξει και δεν θέλησε ποτέ να βρει τί ήταν αυτό, φοβούμενη σίγουρα πως ίσως το παρελθόν της την κρατήσει πίσω. 

Ξεφύσηξε ήρεμη τώρα, ξέροντας πως είχε πράξει σωστά δυο μέρες πριν, πηγαίνοντας σ'εκείνη την σημαντική δεξίωση για το νοσοκομείο που επρόκειτο σύντομα να λειτουργήσει στον τόπο της, δίνοντας ελπίδα και ζωή σε εκατοντάδες άρρωστα παιδιά! Και ένιωθε τόσο χαρούμενη που είχε ξαναδεί όλα εκείνα τα παιδιά που μαζί, τα ίδια περίπου χρόνια είχαν δώσει την μάχη για τη ζωή! Εναν έναν τους είχε ξαναθυμηθεί -με την βοήθεια βέβαια των φωτογραφιών- και είχαν ανταλλάξει γεμάτοι χαρά και ενθουσιασμό τηλέφωνα, αφού τρία από τα πέντε άτομα έμεναν και αυτά μόνιμα εδώ, στο όμορφο νησί της Ρόδου, ενήλικοι πια, και επιτυχημένοι επαγγελματίες μάλιστα στον τομέα του τουρισμού, στον οποίο άλλωστε απασχολούνταν και οι μισοί σχεδόν κάτοικοι του νησιού! Γιατί οι άλλοι μισοί, απλά δίδασκαν! σκέφτηκε χαμογελώντας πικραμένα σημειώνοντας με το μυαλό της την λέξη "αμισθί" μιας και μόνιμη δουλειά δεν είχε ακόμη, προσφέροντας τις υπηρεσίες της όπου την χρειάζονταν και κυρίως, στα παιδιά που την είχαν ανάγκη, φτωχά, αδύναμα, άρρωστα ή οτιδήποτε άλλο συνιστούσε αδυναμία....

Μόνο που, παρότι αυτό γέμιζε με συναισθήματα την ψυχή της, καθόλου δεν γέμιζε το πορτοφόλι της που ήταν πάντοτε άδειο και συνεχώς σε ζητιανιά, αφού ο καημένος ο Γεράσιμος είχε επωμιστεί όλο το βάρος της παρουσίας της.....Σε χρήματα σαφώς καθώς πάντοτε, αδιαμαρτύρητα κάλυπτε όλα τα έξοδά της....Οχι, δεν ήταν καθόλου περήφανη γι'αυτό και όποτε μπορούσε, σιγά σιγά πρόσφερε και αυτή στα έξοδα του σπιτιού βάζοντας δεκάρα δεκάρα τα χρήματα που περιστασιακά έπαιρνε από διάφορα ιδιαίτερα μαθήματα στο κοινό πορτοφόλι τους για την σύντομα κοινή μελλοντική τους ζωή.....