Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Απόφαση....

Ο Ανδρέας ήξερε καλά πως για σήμερα ο ύπνος του είχε κάνει φτερά με την Αγνή να κοιμάται τόσο κοντά του και τις σκέψεις του να αμφιταλαντεύονται μια προς την μια, μια προς την άλλη σαν ιστιοφόρο που θαλασσοδέρνει στην τρικυμισμένη θάλασσα.  Σαν ένα από αυτά στα οποία είχε περάσει σχεδόν την μισή του ζωή, όπως εκείνο που τον είχε φέρει στον δρόμο του Γκονζάλες, δεινού ιστιοπλόου και εκείνου, για να είναι σήμερα οι δυο τους πέρα από συνεργάτες, φίλοι σχεδόν καρδιακοί..... 

Ενα ανάλαφρο χαμόγελο διαγράφηκε τώρα στο κουρασμένο πρόσωπό του καθώς θυμόταν εκείνη την γνωριμία που είχε αλλάξει διαμετρικά την δική του ζωή....Οταν σε μια από αυτές τις μνημειώδεις περιπέτειές του στη θάλασσα, είχε γνωρίσει τον σημερινό εργοδότη του, σε μια προβλήτα όπου έδεναν τα ιστιοφόρα τους μέχρι τον επόμενο σταθμό που μπορεί να ήταν και χιλιάδες μίλια μακριά....Στα χρόνια που μεγάλωνε και εκείνος ακόμα, προσπαθώντας να καταλάβει, να νιώσει, να γνωρίσει μα πάνω απ'όλα να δαμάσει ότι τον φόβιζε μα και τον μάγευε την ίδια στιγμή, την θάλασσα με τους ατέλειωτους ωκεανούς της που τον τραβούσαν -όπως τις γυναίκες- σαν μαγνήτης....

Δύσκολα σπορ αλήθεια! σκέφτηκε ανάλαφρα τώρα και χαμογέλασε και πάλι σ'αυτές του τις αναμνήσεις που κρατούσε σφιχτά σφαλισμένες στην καρδιά του. Και ήταν σ'ένα από αυτά τα ταξίδια του, που η γνωριμία του με τον Γκονζάλες είχε σταθεί μοιραία, αφού από εκείνη ουσιαστικά την πρώτη τους γνωριμία και έπειτα ήταν σχεδόν αχώριστοι. Και προσπαθώντας να κρατήσει στην ζωή έναν τέτοιον δυναμικό άντρα είχε γίνει ο προσωπικός του ψυχολόγος για περισσότερο από τρία χρόνια, προσφέροντάς του όλη τη βοήθεια που χρειαζόταν για να ξεπεράσει τον χαμό της κόρης του.....ένα αγγελούδι σαν την Αγνή, που δυστυχώς δεν τα είχε καταφέρει όπως εκείνη και είχε χάσει την μάχη με την λευχαιμία σ'έναν αγώνα τόσο άνισο.... Και πάνω σε μια γεμάτη πόνο συνεδρία, είχε γεννηθεί η ιδέα αυτού του νοσοκομείου, που του έδινε δύναμη να συνεχίσει, στην μνήμη του χαμένου του παιδιού....

Γιατί έτσι είναι η ζωή...Αλλοτε γεμάτη χαρές, συγκινήσεις, κατορθώματα και επιτεύγματα που φαντάζεσαι πως ποτέ δεν θα φτάσεις και άλλοτε πάλι γεμάτη πόνο και θλίψη που όμως ακόμα και αυτά μας κάνουν σοφότερους.....Οπως τώρα, σ' αυτήν την περίοδο της ζωής του που δεν περίμενε ποτέ του πως θα είχε τόσα μή και πρέπει, τόσες απαγορεύσεις και αντιστάσεις που δεν γνώριζε ποτέ του και μάλιστα απέναντι σ'ένα πλάσμα που τον έλκυε σαν μαγνήτης....