Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Δύσκολη απόφαση....

Η Αγνή δεν μπορούσε να πιστέψει ακόμα πως είχε εμφανιστεί μπροστά της μια τέτοια ευκαιρία! Δεν μπορούσε να πιστέψει πως είχε βρει θέση δασκάλας σχεδόν μόνιμη και μάλιστα με πολύ καλές αποδοχές στο νοσοκομείο που ετοιμαζόταν μόλις να ανοίξει. Και το κυριότερο απ'όλα, πως θα δίδασκε παιδιά που, όπως εκείνη χρόνια πριν, θα βρίσκονταν μόνα τους σ'ένα μικροσκοπικό κρεβατάκι ανήμπορα, αβοήθητα, στηριζόμενα μονάχα σε ανθρώπους που είχαν την εμπειρία και την θέληση να τα βοηθήσουν....Και τώρα- τί περίεργο- θα αποτελούσε και εκείνη ένα τέτοιο άτομο αφού είχε ζήσει και τις δύο αυτές πλευρές  της ζωής.....

Αναστέναξε βαθιά και τεντώθηκε νωχελικά στο ίδιο εκείνο μπαλκόνι που μόλις χθες είχε συναντήσει τον Ανδρέα να περνά αμέριμνος από κάτω του και έριξε μια κλεφτή ματιά ασυναίσθητα μήπως και.....

"Εντάξει Αγνή! Δεν είναι Λαμπρή κάθε μέρα, πώς να το κάνουμε!" χαμογέλασε με την κρυφή ελπίδα που είχε πως ίσως και σήμερα να τον έβρισκε και πάλι εκεί, κάτω από το μπαλκόνι της να περιδιαβαίνει χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Και το χαμόγελό της έγινε ακόμα πλατύτερο στην χθεσινή θύμισή του, την γοητευτική του εικόνα και τον τρόπο που χειριζόταν τους ανθρώπους και τις καταστάσεις, πάντα με σύνεση, επιχειρήματα και λογική. Τον είχε θαυμάσει γιατί χθες, με τους συνεργάτες του, είχαν συμφωνήσει σε πολλά καίρια ανοικτά ακόμα ζητήματα για το νοσοκομείο που όμως με την δική του προτροπή και προτάσεις είχαν βρει άμεση λύση. Και έτσι, έμενε μονάχα το άνοιγμα του νοσοκομείου αφού όλα τα άλλα είχαν κανονιστεί. 

Σε ένα μονάχα σημείο δεν είχε καταφέρει να επιβληθεί και αυτό -ευτυχώς για εκείνη- ήταν το δικό της θέμα.  Ολοι είχαν συμφωνήσει θαρρείς και ήταν συννενοημένοι, πως η πρόσληψή της σε μια τέτοια σημαντική θέση όπως εκείνη της δασκάλας στα άρρωστα παιδιά που δεν μπορούσαν φυσικά να παραστούν στο σχολείο κατά την διάρκεια τους νοσηλείας τους, ήταν ιδανική. Και εδώ που τα λέμε δεν είχαν άδικο. Αν κάποιος καταλάβαινε καλύτερα από τον καθένα την ψυχολογία ενός τέτοιου παιδιού, ήταν η ίδια! Χωρίς περγαμηνές, πτυχία και διατριβές, ήταν όμως ειδική στο να μπορεί να νιώσει μια ανθρώπινη ταλαιπωρημένη ψυχούλα! Και ειλικρινά, είχε εκνευριστεί αφάνταστα μ'εκείνη την επιμονή του Ανδρέα να απέχει η ίδια από κάθε είδους σχέση με το νοσοκομείο, ιδιαίτερα αφού ήξερε καλά πόσα πολλά μπορούσε να προσφέρει. Για να μην έλεγε για την μεγάλη ανάγκη της για δουλειά και συνεπώς χρήματα, τώρα που είχε μείνει άνεργη λόγω κρίσης....Εκείνος ακάθεκτος, επέμενε πως δεν ήταν καθόλου καλή μια τέτοια ιδέα, πράγμα που φυσικά δεν επικράτησε αφού κανείς δεν μπορούσε να κατανοήσει πού στην ευχή το στήριζε αυτό.