Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Οταν αγαπάς....

Η Αγνή έμεινε ακίνητη ν' αφουγκράζεται τους ήχους της νύχτας προσπαθώντας να βάλει την καρδιά της σε μια τάξη, ξέροντας πως θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, μετά από το σημερινό απίστευτο γεγονός, να πρέπει, από την μια, να απολογείται για κάτι τόσο φρικτό που δεν είχε καμία απολύτως υπόσταση και από την άλλη -το χειρότερο απ'όλα- πως εξαιτίας της είχε μπει σ'έναν τέτοιο Κικεώνα, ο άντρας που αγαπούσε ....Σφάλισε τα μάτια γερά αφήνοντας το απαλό αεράκι να απαλύνει τον πόνο της, τόσο διαφορετικό αλήθεια απ'ότι μέχρι τώρα είχε γνωρίσει, καθώς ζούσε μια πραγματικότητα που δεν μπορούσε ν'αλλάξει, βασισμένη σε φριχτά, αισχρά ψέματα που στοίχειωναν κάθε της βήμα! Γιατί την αρρώστια μπορείς να την παλέψεις, τα όνειρά σου μπορείς να τα κυνηγήσεις, μα να αποδείξεις πως δεν ισχύει αυτό που οι άλλοι πιστεύουν για σένα, μερικές φορές μοιάζει ακατόρθωτο....

Πονούσε τόσο πολύ που είχε μπλέξει τον Ανδρέα σε μια τέτοια ιστορία! Ν' αμφισβητείται η τιμή του, η υπόληψη και η επαγγελματική του υπόσταση ακόμα, εξαιτίας της! Επειδή εκείνη, στην ηλικία των 7 χρόνων είχε την παράδοξη ιδέα να τον παντρευτεί! Και άνοιξε έτσι τους ασκούς του Αιόλου για παράφρονες ανθρώπους -σαν τον Γεράσιμο- να το εκμεταλλευτούν και να πετάξουν το αισχρό δηλητήριό τους. Όχι, δεν έφταιγε ο Ανδρέας, εκείνη έφταιγε που με τα κοριτσίστικα καπρίτσια της τον είχε μπλέξει τόσο! Και τώρα, έπρεπε να μαζέψει τα κομμάτια της και να γίνε βρει τρόπο να γίνει τον σώσει. Έτσι απλά!

********

Στάθηκε στην εξώπορτα του σπιτιού του Γεράσιμου με βλέμμα παγωμένο, οργισμένο μα και απίστευτα φοβισμένο την ίδια στιγμή καθώς δεν ήξερε τί θα είχε μπροστά της ν'αντιμετωπίσει. Γιατί ο παλιός, καλός, βολικός Γεράσιμος είχε πια εξαφανιστεί ως δια μαγείας από την ημέρα που είχε συνειδητοποιήσει πως εκείνη δεν ήθελε να περάσει την υπόλοιπη ζωή της μαζί του και της είχε πραγματικά κάνει τον βίο αβίωτο. Πρώτα διεκδικώντας εδώ και τώρα τα δανεικά που της είχε δώσει και έπειτα, μ'αυτόν τον αισχρό τρόπο προσπαθώντας να εγκλωβίσει την ίδια και τον Ανδρέα σ'ένα αιώνιο σκοτάδι....Οπου όλοι τους κοιτούσαν περίεργα, επικριτικά, με απέχθεια λες και ήταν εκείνοι το μίασμα όλου του κόσμου!

Μα δεν είχαν κάνει τίποτα! Ηταν απλά δυο άνθρωποι που αγαπιούνταν γιατί δεν το έβλεπαν αυτό; ήθελε να τους φωνάξει μα την ίδια στιγμή φοβόταν να ακούσει τις φρικτές τους κατηγορίες. Μόνο να τις βλέπει στα μάτια τους μπορούσε και αυτό, να πάρει, της ήταν υπεραρκετό!!!