Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Γιατί αντιδρώ έτσι;

Ο Ανδρέας περπατούσε δίπλα στην Αγνή τώρα κατά μήκος της παραλίας προσεκτικός, απόλυτα σιωπηλός, παράλληλα με τις γραφικές ψαροταβέρνες και τα όμορφα -μερικές φορές εντυπωσιακά- εστιατόρια παρατηρώντας αφηρημένα τους κάθε λογής θαμώνες που θαρρείς και έψαχναν περισσότερο λίγη ξενοιασιά και θαλπωρή παρά ένα καλό φαγητό στο εσωτερικό τους. Σιωπηλή και εκείνη μαζί του ωστόσο, θαρρείς και δεν υπήρχε τίποτε πλέον να πουν, μ'εκείνον ντυμένο κατάλληλα για ένα από τα σημαντικά επαγγελματικά ραντεβού του και εκείνη λιτά, απλά και απέρριτα.

Με τα χαμηλά καφέ σανδάλια της να τυλίγουν τις γυμνές γάμπες μέχρι τη μέση σχεδόν, με το σορτσάκι λίγο πάνω από το γόνατο και την κοντή ανάλαφρη λευκή της μπλούζα ν'ανεμίζει γύρω από το κορμί της σε κάθε φύσημα του αγέρα, με τα μαλλιά της πιασμένα χαλαρά στη μια μεριά με μερικές μπούκλες να ξεφεύγουν ατίθασα δεξιά και αριστερά απ'το πρόσωπό της και ένα χαμόγελο ν'αστράφτει ολόκληρο πάνω στο νεανικό πρόσωπό της έμοιαζε με μικρό ξένοιαστο κορίτσι που μόλις του είχαν χαρίσει τον παράδεισο.

Μα πάλι, έτσι έμοιαζε πάντα η πριγκίπισσά του, ξένοιαστη, ανέμελη, γεμάτη φως και ας αντιμετώπιζε πάντοτε τον χειρότερο εχθρόντης, τον κίνδυνο να μην υπάρχει αύριο για την δική της ζωή....

Μα τώρα πια γιατί; Τώρα ήταν ολόκληρη γυναίκα γεμάτη από στόχους, όνειρα, εμπειρίες και μια ζωή να ξεδιπλώνεται μπροστά της. Και όμως, εκείνη συνέχιζε ακόμα να τον κοιτά γεμάτη λάμψη, φρέσκια και ανέμελη όσο ποτέ, μ'αυτό το βλέμμα που θυμόταν από παλιά θαρρείς και ήταν ακόμη ο ήρωάς της. Και, πράγμα περίεργο, ενώ του άρεσε αυτό παλιά, τώρα....για κάποιο ανεξήγητο λόγο τον έφερνε σε αφάνταστα δύσκολη θέση. Τον έκανε να νιώθει άβολα, αμήχανα, δυσάρεστα θαρρείς και μπροστά του είχε κάτι που έπρεπε να αποφύγει....

Μα γιατί; Γιατί αντιδρώ έτσι; Πρόκειται για το μικρό παιδάκι που σε λάτρευε από πάντα όπως άλλωστε και εσύ! Πρόκειται για την μικρή σου αδυναμία που τόσα χρόνια αναρωτιώσουν τί κάνει, για την ίδια μικρή πανέμορφη ψυχούλα που σου χάρισε την καρδιά της από μικρό κοριτσάκι και τώρα τί; Τί στην ευχή έχει αλλάξει, να πάρει; ρωτούσε διαρκώς τον εαυτό του αγνοώντας τις μικρές επαγγελματικές του προειδοποιήσεις, σαν ψυχολόγος που ήταν και άρα γνώστης της ανθρώπινης ψυχής, που φυσικά του μαρτυρούσαν τί ήταν εκείνο που τον έκανε να αντιδρά έτσι.

Μα τις αγνοούσε εσκεμμένα αφού δεν πίστευε πως θα μπορούσε ποτέ εκείνος να φερθεί με αυτόν τον ιδιοτελή τρόπο. Γιατί δεν ήταν φτιαγμένος για μισόλογα, για κρυφτούλι συναισθημάτων και ανέντιμων ενεργειών,. Του άρεσε να είναι πάντοτε ειλικρινής, ευθύς, ντόμπρος ή όπως αλλιώς λέγεται προκειμένου να μην πέφτει σε παράλογες παρεξηγήσεις και περίεργα μονοπάτια.....Ετσι πήρε βαθιά ανάσα και αποφάσισε να αγνοήσει κάθε σκοτεινή σκέψη που του υποδείκνυε πως εκείνη τώρα πια ήταν γυναίκα, πως σε άλλη περίπτωση θα σκεφτόταν πολύ περισσότερα από το να περπατάει σιωπηλά μαζί της, πως -σαν γνήσιο αρσενικό- θα έκανε κάθε προσπάθεια να την ρίξει και να κοιμηθεί έστω και ένα βράδυ μαζί της πως.....