Ο Ανδρέας ήταν ο σωτήρας της κυριολεκτικά! Σ' έναν αγώνα άνισο, κατά της λευχαιμίας από τα 5 έως τα 7 της χρόνια. Ο δικός της αγαπημένος ιππότης με το άσπρο άλογο που την φρόντιζε και εκείνη ονειρεύτηκε -τόσο αθώα- να τον παντρευτεί. Και ο Ανδρέας...
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
Η Αγνή περπατούσε αφηρημένη, χαλαρωμένη απόλυτα από την γνώριμη, ζεστή ατμόσφαιρα που διαχεόταν παντού στην παλιά πόλη της Ρόδου, εκεί, στο κάστρο των Ιπποτών όπου χιλιάδες τουρίστες συνέρρεαν καθημερινά, ντόπιοι και ξένοι για να θαυμάσουν αυτό το υπέροχο δημιούργημα και απομεινάρι της Ενετοκρατίας που παρέμεινε αγέρωχο ακόμη και μετά την παράδοσή της στον κατακτητή Σουλειμάν τον Μεγαλοπρεπή. Οι αισθήσεις της, για άλλη μια φορά έφερναν βόλτα τριγύρω να δουν τα πάντα, να νιώσουν, να μυρίσουν, να απολαύσουν το καθετί που αποτελούσε κομμάτι τούτου του τοπίου και που με ένα μαγικό τρόπο, διαρκώς την συνέπαιρνε, όσες φορές και αν περπατούσε στα καλντερίμια του, τα τουριστικά μαγαζιά, το παλάτι και τα παλιά "διαμερίσματα" των Ιπποτών του.
Φανταζόταν κάθε φορά, σαν μικρό κορίτσι θαρρείς, δεκάδες ιστορίες που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί τότε που αυτά τα μέρη έσφυζαν από ζωή με τους κατοίκους εκείνης της παλιάς εποχής, την γεμάτη με περήφανους ιππότες, άτεγκτους βασιλιάδες, χαρούμενες πριγκιποπούλες και όμορφες δεσποσύνες που - πάντοτε φυσικά- κέρδιζαν την καρδιά των αξιοσέβαστων αντρών....
.....ή κάπως έτσι τελοσπάντων, ξεφύσηξε χαμογελώντας ειρωνικά με τον εαυτό της που παρότι είχε μεγαλώσει, δεν σταματούσε να ονειρεύεται σαν μικρό κοριτσάκι! Ισως να έχουν δίκιο λοιπόν όλοι που σε βλέπουν ακόμη σαν εύθραυστη κούκλα! ειρωνεύτηκε τον εαυτό της κάνοντας μια αστεία γκριμάτσα και δεν άκουσε τον υπόκωφο ήχο πίσω της, ούτε αντιλήφθηκε πως το όνομά της που φώναζε τώρα κάποιος διαρκώς, ήταν το δικό της....
"Επιτέλους Αγνή! Πόσο θα χρειαστεί να τρέξω ακόμα για να σε προλάβω;" μια ανάλαφρη αντρική φωνή ακούστηκε τώρα δίπλα της και γύρισε ξαφνιασμένη να δει ποιος ήταν εκείνος που της μιλούσε καλώντας την με το όνομά της...
"Εγώ είμαι! Ο Παναγιώτης Χατζηδημητρίου! Δεν με θυμάσαι έτσι; Από την φιλανθρωπική δεξίωση, εγώ, που ήμουν μαζί σου στο νοσοκομείο 15 σχεδόν χρόνια πριν!" της έλεγε τώρα με προσμονή και εκείνη σιγά σιγά άρχισε να συνθέτει το παζλ των αναμνήσεών της και να θυμάται αμυδρά στην αρχή, μα ολοένα και περισσότερο έπειτα, ποιος ήταν αυτός ο συμπαθητικός άντρας...
