Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Ηρεμα φίλε...

Και για όσους ενδιαφέρονται, την μουσική θα την βρείτε στο Youtube ως"Sad Violin - Sad Romance"

Ο Ανδρέας στεκόταν στην γέφυρα του γιωτ μαζί με τον Ενρίκε χαλαρώνοντας, συζητώντας σαν δυο παλιοί καλοί φίλοι για διάφορα θέματα, απολαμβάνοντας την όμορφη αιγαιοπελαγίτικη κρουαζιέρα και ενθουσιασμένοι για τις ομορφιές που είχαν την δυνατότητα ν'απολαύσουν σε τούτα τα κρυστάλλινα νερά. Μα με μία μικρή δυσκολία από μέρος εκείνου, αφού το μυαλό του, λες και είχε δική του θέληση, έμοιαζε καρφωμένο μονάχα σε μια εικόνα, της Αγνής.

Την έβλεπε παντού και σκεφτόταν αθελά του διαρκώς ό,τι είχαν ζήσει το τελευταίο 24ωρο, διψώντας για ακόμα παραπάνω λες και δεν είχε χορτάσει τις τόσες φορές του έρωτά τους! Μα ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εκείνον κάτι τέτοιο, δεν του είχε συμβεί ποτέ ξανά αφού μέχρι τώρα δεν κολλούσε σε κάποιο όμορφο γυναικείο πρόσωπο για δεύτερη φορά, έχοντας πληθώρα κατακτήσεων και ξέροντας πως η στιγμιαία ικανοποίηση ήταν το ζητούμενο πάντα και από τις δύο πλευρές. Δεν του άρεσαν άλλωστε τα περίπλοκα πράγματα, τα δάκρυα, οι χωρισμοί και τα άσχημα λόγια που ακολουθούσαν, αφού τα ζούσε καθημερινά μέσα από τα προβλήματα των ανθρώπων που παρακολουθούσε σαν ψυχολόγος τους. Οχι, δεν τα ήθελε σίγουρα στη δική του ζωή ολα αυτά και σίγουρα τα απέφευγε όταν τα συναντούσε...

Μα όλα αυτά, μέχρι τώρα....ξεφύσηξε μπερδεμένος και γύρισε να δει τον Ενρίκε που του ανέλυε ένα καινούριο -όπως του είχε πει- μεγαλεπίβολο σχέδιό του. Μα δυστυχώς, για άλλη μια φορά, μπρος στο πρόσωπό του δεν έβλεπε εκείνον, μα την Αγνή σε όλες τις εκφάνσεις της και κυρίως, όπως σήμερα το πρωί που, απελευθερωμένη πια από την ντροπή της πρώτης φοράς μαζί, του είχε αποκαλύψει ένα πρόσωπο που ποτέ δεν φανταζόταν πως υπήρχε....Οχι ντροπαλό, σεμνό, ήρεμο και παραδομένο μα φλογερό, ανυπότακτο, δωτικό και παθιασμένο μαζί, ένας συνδυασμός που τον ζάλιζε και έκανε και πάλι το μυαλό του να μπλοκάρει...