Ο Ανδρέας ήταν ο σωτήρας της κυριολεκτικά! Σ' έναν αγώνα άνισο, κατά της λευχαιμίας από τα 5 έως τα 7 της χρόνια. Ο δικός της αγαπημένος ιππότης με το άσπρο άλογο που την φρόντιζε και εκείνη ονειρεύτηκε -τόσο αθώα- να τον παντρευτεί. Και ο Ανδρέας...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ο Ενρίκε καθόταν στον μεγάλο καναπέ του καφέ με μια άνεση που τον αντιπροσώπευε επάξια, παρατηρώντας νωχελικά τον κόσμο γύρω στο μαγαζί μ'ένα ύφος παντογνώστη και ανθρώπου που δεν νοιάζεται καθόλου για την γνώμη των άλλων. Παντοκράτορας στο βασίλειό του, βασιλιάς εντελώς!....σκεφτόταν ο Ανδρέας, καθώς έμπαινε μέσα στο καφέ και παρατηρούσε τον αγέρωχο άντρα που τόσο καιρό ήξερε σαν την παλάμη του χεριού του, να έχει ήδη τρείς φανατικές θαυμάστριες να τον κοιτούν σαν ξερολούκουμο έτοιμες να του ορμήσουν! Καιαιώνιοςεραστήςεπίσης! συμπλήρωσε ενδόμυχα και ένα αχνό, αδιόρατο χαμόγελο διαγράφηκε στα χείλη του καθώς πλησίασε και έφτασε κοντά του.
"Καλώς τον!" σηκώθηκε τώρα ο Ενρίκε να τον χαιρετήσει με μια αγκαλιά, μα αυτή την φορά, παρατήρησε πως δεν ήταν τόσο θερμή όσο παλιότερα....
"Μεγάλε! Εμφανίστηκες λοιπόν; Από πού αν επιτρέπεται;" τον πείραξε τώρα ο Ανδρέας όπως συχνά συνήθιζαν να κάνουν, έτσι όπως ταξίδευε συχνά ο πρώτος....
"Από την Ελλάδα! Πιο συγκεκριμένα, από την Ρόδο αν θες να ξέρεις..." μίλησε αργόσυρτα τώρα, τονίζοντας την λέξη μία μία ενώ το αετίσιο μάτι του λες και τον περνούσε από ακτινογραφία...Και εκείνος απλά πάγωσε αιφνιδιασμένος.... Σταμάτησε για μερικά ατέλειωτα δευτερόλεπτα να περπατά, έμεινε ασάλευτος νιώθοντας ακανόνιστους τους χτύπους της καρδιάς του ξαφνικά, ενώ ένα τεράστιο "τί κάνει;" γεννιόταν τώρα στο μυαλό του και πάλευε να βγει στα χείλη του....
Μα όχι! Οχι να πάρει και να σηκώσει! Ηταν ελεύθερη ν'αποφασίσει το πώς θα ζήσει την ζωή της και είχε ήδη επιλέξει! Ηθελε να είναι ελεύθερη, χωρίς εκείνον! Δεν θέλησε καν να σκεφτεί να έρθει μαζί του και μέχρι σήμερα, δεν είχε δώσει ούτε ένα σημείο ζωής! Εκείνη, που ήξερε πόσο δίπλα της ήταν πάντοτε, που την είχε βοηθήσει όσο ποτέ από παλιά και αργότερα, την είχε λατρέψει με κάθε τρόπο....Και όμως, φαινόταν τώρα ξεκάθαρα πως ότι και αν είχε κάνει δεν της ήταν αρκετό! Οχι τουλάχιστον για να ακολουθήσει τον άντρα που αγαπούσε στην άκρη του κόσμου όπως κάνει κάποιος που αγαπά...μα ούτε καν για να πάρει ένα τηλέφωνο, να δει -έτσι απλά- τί κάνει. Και εκείνος έμεινε με τις αναμνήσεις του κάθε βράδυ να τυραννιέται, να βασανίζεται για το τί είχε κάνει λίγο, τί άλλο θα μπορούσε πια να της δώσει για να καταλάβει εκείνη πόσο άξιζε στην ζωή του....
