Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Ελευθερία...

("Happier" Ed Shreeran)

Ο Ανδρέας έμεινε εκεί, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, παρατηρώντας την όμορφη γυναίκα απέναντί του αφηρημένος, με τη σκέψη και το μυαλό του απασχολημένο ακόμα με τα δεκάδες μικρά ή μεγάλα προβλήματα που έπρεπε να αντιμετωπίσει στην καθημερινή ενασχόλησή του με το νοσοκομείο.

Είχε περάσει περίπου ένας μήνας από την έναρξη λειτουργίας του και ευτυχώς, όλα πήγαιναν κατευχήν, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, με την δυναμική σαφώς προσπάθεια των εργαζομένων μα και τον ικανοποιητικό συντονισμό των υψηλόβαθμων στελεχών που απάρτιζαν το προσωπικό του. Ανάμεσά τους, σαν διευθυντής του αντίστοιχου ιατρικού τμήματος και εκείνος, έχοντας βιώσει ήδη αρκετά περιστατικά που του θύμιζαν τον καιρό της νιότης του, όταν εθελοντής ακόμα στο τμήμα όπου νοσηλευόταν η Αγνή, έδινε τα πάντα για να γίνονται τα άρρωστα παιδιά καλά....Και -για φαντάσου- δεκαπέντε μονάχα χρόνια μετά, έχοντας σαν εφόδιο τις εξειδικευμένες σπουδές του, μαζί με την πείρα του, είχε βρεθεί σε τούτο εδώ το πόστο να διευθύνει κάτι που έδινε ζωή στην κυριολεξία....Γύρισε και ξεφύσηξε αργά, αφηρημένα, όλο τον αέρα από τα πνευμόνια του, παρατηρώντας στοχαστικά με το βλέμμα του πέρα την γαλήνια θάλασσα της Ρόδου που απλωνόταν μπροστά του.

"Πάλι ταξιδεύεις στο συγκεκριμένο κορίτσι;" μια γνώριμη γυναικεία φωνή διέκοψε τώρα απότομα τις σκέψεις του κάνοντάς τον να τιναχτεί πάνω ξαφνιασμένος.

"Καλέ πώς κάνεις έτσι και μόνο στην υπόνοια πως σκέφτεσαι την Αγνή; Ημαρτον Θεέ μου! Λες και σε πιάσαν στα πράσα να οδηγάς μεθυσμένος μοιάζεις!" συνέχισε την ειρωνία της η Σοφία απέναντί του που, σε άλλες εποχές, μ'εκείνο το βαθύ αποκαλυπτικό ντεκολτέ της, θα τον κόλαζε στην στιγμή....

"Ω έλα τώρα! Αρχισες πάλι!"

"Και μου φαίνεται θα συνεχίσω αφού εδώ και ένα μήνα σε παρακολουθώ ανελλιπώς! Και μάλλον που δεν θες να σου πω τα συμπεράσματά μου!" παρατήρησε τώρα με το ένα χέρι στην μέση εκείνη, ενώ το άλλο σηκωνόταν ψηλά σε μια ένδειξη αποδοκιμασίας.

"Τί στην ευχή εννοείς πάλι; Μίλα ξεκάθαρα επιτέλους γιατί ξέρεις πόσο σιχαίνομαι τα μισόλογα!" την κεραυνοβόλησε με το βλέμμα του έχοντας βαρεθεί πια τους διαρκείς υπαινιγμούς της. Εντάξει, είναι αλήθεια, είχαν να κάνουν έρωτα εδώ και τόσο καιρό μα στο κάτω κάτω, η ίδια ήξερε καλά πως μεταξύ τους δεν υπήρχαν δεσμεύσεις. Της άρεσε και του άρεσε έτσι και δεν υπήρχε κανένα περιθώριο να αλλάξει κάτι τέτοιο από καμία πλευρά! Και ήταν επίσης βέβαιο πως δεν είχε στέρηση από άντρες καθότι ήταν ελεύθερη να κάνει ότι θέλει και ότι ώρα το θέλει!Τί στο διάολο την έπιασε λοιπόν τώρα δεν μπορούσε αλήθεια να καταλάβει!