Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Θα σε προσέχω.....

Ο Ανδρέας ένιωσε την καρδιά του να γεμίζει αισιοδοξία και ένα εκπληκτικό συναίσθημα που δεν ήξερε να τ'ονομάσει μια και το ένιωθε πρώτη φορά...Του είχε πει πως τον αγαπά! Ετσι απλά, κουρνιάζοντας έπειτα σαν νυσταγμένο γατάκι στην αγκαλιά του έπειτα από μια συναρπαστική νύχτα και ένα ακόμα πιο καταπληκτικό πρωινό . Μα τι περίεργο, τί μυστήριο πράγμα αλήθεια είναι αυτό που γεμίζει την καρδιά κάθε φορά που ακούει την λέξη σ'αγαπώ....Και όταν είναι από τα χείλη εκείνης που σε ανεβάζει στα ουράνια κάθε μέρα με ένα της βλέμμα, τότε πώς να το αντιμετωπίσεις αλήθεια; 

Την κοίταξε γεμάτος ένταση προσπαθώντας να βάλει λόγια στα συναισθήματα, να ταξινομήσει αυτά που ένιωθε μ'αυτά που είχε μάθει, ν'αναγνωρίσει τις "ετικέτες" που όλοι έβαζαν στα κάθετι προσπαθώντας να περιγράψουν τί νιώθουν. Και εκείνος, αλίμονο και αν ήξερε καλά κάθε μία ταμπέλα ξεχωριστή...Θυμός, πίκρα, δυστυχία, φόβος, άγχος ήταν πράγματα που διαπραγματευόταν καθημερινά στην δουλειά του μα αγάπη.....ταπεινή, απλή, δυνατή και γερή σαν ατσάλι συνάμα, δεν είχε γνωρίσει ποτέ του... Γιατί απλά δεν την έψαχνε, δεν την αποζητούσε, δεν πίστευε κατά βάθος πως θα μπορούσε ποτέ να την βρει...

Κοίταξε και πάλι την Αγνή νιώθοντας την ζέστη της να τυλίγει την καρδιά του ....Εκείνον, τον ανεξάρτητο, ατρόμητο, ρεαλιστή άντρα που έλιωνε και μόνο αντικρίζοντας τα φωτεινά μπλε της μάτια που τον κοιτούσαν λες και ήταν ο κόσμος όλος...Μα ίσως για εκείνη πάλι να ήταν, αφού τον είχε κιόλας παντρευτεί απ'τα 7 της χρόνια! Χαμογέλασε δειλά σ'αυτή την σκέψη που έμοιαζε πια τόσο μακρινή και απόθεσε ένα απαλό φιλί στην κορυφή του κεφαλιού της καθώς φώλιαζε στην αγκαλιά του νυσταγμένη, αποκαμωμένη από τον έρωτά τους. Και ο χρόνος έμοιαζε πια να έχει σταματήσει για τους δυο τους, ξέροντας πως εκείνος δεν ήθελε τίποτα παραπάνω απ' το να την έχει κοντά του, ξέροντας πως τίποτα δεν μας χαρίζεται σ'αυτή την ζωή και κάθε λεπτό της αξίζει χρυσάφι....