Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Μητέρα...

Giovanni Marradi "Mamma"

Η Αγνή έκλεισε σφιχτά τα μάτια της περιμένοντας γεμάτη αγωνία στην αίθουσα αναμονής των επειγόντων περιστατικών με την καρδιά της σφιγμένη, το κορμί της να τρέμει και το μυαλό της κολλημένο  στην εικόνα της μητέρας της λίγο πριν, να κείτεται στο πάτωμα με την ίδια ανήμπορη να κάνει το παραμικρό για να συνέλθει. Είχε τρομάξει τόσο πολύ αλήθεια, μην ξέροντας αν ήταν μια απλή λιποθυμία ή όχι, που ακόμα δεν μπορούσε να συνέλθει εντελώς, παρότι ο γιατρός τους είχε ήδη διαβεβαιώσει πως ήταν καλά και σε λιγότερο από μία ώρα θα ήταν και πάλι στο σπίτι της....

Μα εκείνη, παρότι είχε περάσει μια ζωή ολόκληρη -έτσι ένιωθε- στα νοσοκομεία, δεν είχε μάθει τίποτε τελικά όπως διαπίστωνε τώρα, που θα μπορούσε να την βοηθήσει σε μια τέτοια περίπτωση και θύμωνε πολύ με τον εαυτό της. Ευτυχώς που είχε έρθει σύντομα ο Ανδρέας! Ευτυχώς που τα δάχτυλά της άθελά της είχαν μπερδέψει το τηλέφωνο και αντί για τον Γεράσιμο είχαν καλέσει τον Ανδρέα, ευτυχώς που ήταν τώρα δίπλα της και της κρατούσε ζεστά το χέρι όπως τότε, παλιά, που ήταν εκεί σε κάθε μικρή ή μεγάλη δύσκολη στιγμή της, κάνοντας το κορμί της να νιώθει λιγάκι πιο ζωντανό, ζωηρό, με μια περίεργη ενέργεια να την διαπερνάει που δεν μπορούσε να καθορίσει.

Γύρισε τώρα το κεφάλι της στο πλάι για να δει το πρόσωπό του ορμώμενη από μια περίεργη εσωτερική της ανάγκη και έμεινε έκπληκτη όταν διαπίστωσε πως την κοιτούσε μ'ένα ανεξήγητο αχνό χαμόγελο στα χείλη του,  εκείνα τα σαρκώδη, καλοσχηματισμένα, ζουμερά του χείλη που προσκαλούσαν τις γυναίκες για φίλημα στα σίγουρα..Χριστέ μου! Σύνελθε κορίτσι μου! Πού ξεστράτισαν πάλι οι σκέψεις σου! μάλωσε τον εαυτό της αυτόματα και κατεύθυνε τώρα το βλέμμα της αλλού, προσπαθώντας να αποσπάσει από εκείνον την προσοχή της. 

Είδε τώρα μια γιατρό να πλησιάζει χαμογελαστή προς το μέρος τους και σηκώθηκε γεμάτη αγωνία, περιμένοντας ν'ακούσει τί είχε να της πει για την μητέρα της που ακόμα βρισκόταν στο ιατρείο περιμένοντας να βγουν κάποιες εξετάσεις της.....Μα, ενώ πλησίασε δίπλα τους και περίμενε να της απευθύνει τον λόγο, εκείνη, έπεσε άξαφνα στην αγκαλιά του Ανδρέα χαρίζοντάς του ένα πλατύ, λαμπερό χαμόγελο κάνοντας την ίδια να μείνει στήλη άλατος από την έκπληξη και την περιέργεια την ίδια στιγμή.

Τί στην ευχή! Δεν θυμάμαι παλιότερα να είχα τέτοια προβλήματα! Ενώ τώρα, λες και φυτρώνουν παντού και πάντα σαν τα μανιτάρια γυναίκες και πέφτουν μία μία στην παγίδα της γοητείας του σαν την μύγα στον ιστό της αράχνης! Ημαρτον Θεέ μου! απέδιωξε μακριά το βλέμμα της προσπαθώντας να συγκρατήσει την ψυχραιμία της που για κάποιον απροσδιόριστο λόγο επαναστατούσε....