Ο Ανδρέας ήταν ο σωτήρας της κυριολεκτικά! Σ' έναν αγώνα άνισο, κατά της λευχαιμίας από τα 5 έως τα 7 της χρόνια. Ο δικός της αγαπημένος ιππότης με το άσπρο άλογο που την φρόντιζε και εκείνη ονειρεύτηκε -τόσο αθώα- να τον παντρευτεί. Και ο Ανδρέας...
Ολοι είχαν μαζευτεί ανάστατοι στην αίθουσα του Διοικητικού Συμβουλίου μιλώντας σε πηγαδάκια για τα συγκλονιστικά γεγονότα που είχαν μαθευτεί ανάμεσα στο προσωπικό, σ'ότι αφορούσε την υπόθεση της Αγνής Τζωρτζάτου και του Ανδρέα Παπαλεωνίδα. Μια "υπόθεση" που φυσικά κανείς από τους παρευρισκόμενους και ανθρώπους που γνώριζαν και δούλευαν καθημερινά μαζί τους, δεν είχαν πιστέψει.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Μονάχα ένας που δεν ήξερε τον χαρακτήρα του Ανδρέα, που ήταν επιπόλαιος αναγνώστης και αρνιόταν να έχει δική του άποψη, θα μπορούσε ποτέ να πιστέψει πως θα ήταν ποτέ ικανός, έστω και να σκεφτεί κάτι τέτοιο, πόσο μάλλον να το πραγματοποιήσει! μουρμούριζαν ανάμεσα στα σχόλια, τις παρατηρήσεις και τις ερωτήσεις που τους είχαν κατακλύσει και για τις οποίες είχαν όλοι μαζευτεί σήμερα εδώ, μετά και από το κάλεσμα του ζευγαριού, που ήθελε να βάλει κάποια πράγματα στην θέση τους, όπως χαρακτηριστικά τους είχαν πει.
"Ανδρέα! Εδώ είμαστε! Ελάτε!" άκουσαν την βροντερή φωνή του Παύλου να φωνάζει τώρα και μερικά ζευγάρια μάτια στράφηκαν ερωτηματικά προς το μέρος του.
Μα ο Ανδρέας, αφού κάρφωσε το βλέμμα του για μερικά ατέλειωτα δευτερόλεπτα πάνω του, κοίταξε έπειτα την γυναίκα που στεκόταν αμίλητη δίπλα του και....γύρισε αλλού το κεφάλι παριστάνοντας ξαφνικά πως δεν τους έβλεπε.
"Λύδα! Μα...τί κάνει; Μας αγνοεί ή μου φαίνεται;" μουρμούρισε τώρα έκπληκτος ο Παύλος αφού αυτή η κίνηση του Ανδρέα τον είχε ξαφνιάσει.
"Μωρό μου....μην δίνεις σημασία....έχει πολλά στο κεφάλι του...." παρατήρησε ξέπνοα τώρα η Λύδα που είχε ξαφνικά γίνει κάτασπρη σαν το λευκό πουκάμισο που φορούσε....
"Είσαι καλά; Κοριτσάκι μου....τώρα που σε βλέπω, μοιάζεις.....άρρωστη μωρό μου! Πες μου είσαι καλά;" η ανήσυχη φωνή του Παύλου αντηχούσε τώρα σαν καμπάνα δυνατή στο κεφάλι της που είχε γεμίσει μαύρες, άσχημες σκέψεις...Να έλεγε κάτι άραγε ο Ανδρέας για εκείνη σήμερα; Να του είχε πει η Αγνή πόσο υπεύθυνη ήταν; Οχι Θεέ μου! Ας μην αποκαλύψει εδώ, μπροστά σε όλους τί έχω κάνει! Οχι τώρα, όχι μπροστά στον Παύλο! Θα τα ανεχόταν όλα, ήταν πρόθυμη ν'αποκαταστήσει την δειλή της πράξη μα όχι, αυτό όχι! σκεφτόταν τόσο έντονα που λίγο ήθελε να το φωνάξει....
