Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Λίγα λόγια από την "συγγραφέα"...

Αγαπημένοι μου! Οταν ξεκίνησα να γράφω αυτή την ιστορία, πραγματικά δεν ήξερα τί να περιμένω από εσάς τους καλούς μου αναγνώστες ......Είχα διαλέξει έναν περίεργο, λίγο βαρύγδουπο τίτλο και διαπραγματευόμουν  κάτι που είναι αρκετά στενάχωρο, δεδομένου ότι αναφέρεται σε αρρώστια και μάλιστα ενός παιδιού.....Μα δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά η αλήθεια είναι....Γιατί ξεκίνησα να γράφω με την ψυχή μου, μπαίνοντας στην θέση της πρωταγωνίστριάς μας, της Αγνής, προσπαθώντας να φανταστώ τί είχε περάσει.....Μα και σ'εκείνη του πρωταγωνιστή μας, του Ανδρέα, που φυσικά, αντιπροσωπεύει ένα αληθινό πρόσωπο, κάπου, σε κάποια γωνιά του πλανήτη που κάποτε θέλησε να δώσει χαρά μ'αυτόν τον τρόπο σ'ένα μικρό παιδί, κάνοντας το όνειρό του πραγματικότητα. Με το να της προσφέρει ένα δαχτυλίδι "αιώνιας αγάπης" και να οργανώσει μέσα στον θάλαμό της, έναν όμορφο μα φυσικά ψεύτικο γάμο....

Ετσι δεν δείλιασα καθόλου και αποφάσισα πως σ'αυτό το γεγονός έπρεπε να δώσω μια παραπάνω σημασία...Ακόμα και με αυτό τον τρόπο, για να αισθανθούμε κυριολεκτικά,  όλοι, μαζί και εγώ, τί σημαίνει ΔΙΝΩ απλόχερα αυτό που διαθέτω, όσο ασήμαντο και αν φαίνεται...Γιατί το "ασήμαντο" δικό μας,  μπορεί να δώσει τεράστια χαρά, δύναμη, ώθηση να συνεχίσει κάποιος άλλος κάτι στην ζωή του που διαφορετικά δεν θα  είχε κάνει. Γι'αυτό, ας σκεφτούμε λίγο περισσότερο, μέσα από αυτή την ιστορία, πόσο απλό είναι να προσφέρουμε, ακόμα και αν αυτό γίνεται μέσα στην δουλειά μας, στο δρόμο, σ'ένα φιλικό σπίτι, σε μια εκδήλωση, οπουδήποτε τελοσπάντων.....

Οσο για μένα, έχω να πω ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ευχαριστώ που μ'ακολουθήσατε σ'αυτή την υπέροχη για μένα διαδρομή, καθώς μαζί σας, ξεδίπλωσα ποικίλα συναισθήματα και έζησα πραγματικά το κάθε λεπτό της ιστορίας ....Μ'ένα μοναδικό, καταπληκτικό βέβαια συμπέρασμα πως....δεν υπάρχει ποτέ όριο στο τί μπορούμε να κατορθώσουμε, όσο δύσκολο και άπιαστο και αν φαίνεται σ'αυτή την ζωή....Αλλωστε, όπως λέει και ο περίφημος Paulo Coehlo "Οταν κάτι ψάχνεις εσύ, σε ψάχνει και εκείνο....." Γι'αυτό πρέπει πάντοτε να προσπαθούμε να βρούμε αυτό το "κάτι" που το έχουμε και μας έχει ανάγκη...

ΥΓ. Πάντοτε εμπνέομαι από ένα τραγούδι, ανάλογα με τις σκηνές, τα συναισθήματα, τα μηνύματα που θέλω να περάσω....Ετσι εδώ, στο τέλος πια της ιστορίας έβαλα το παραπάνω -με τους στίχους-  γιατί πραγματικά φαντάζομαι την Αγνή να το λέει στον Ανδρέα! (Ιδέα μου είναι πως ταιριάζει ή ....είμαι συναισθηματικά φορτισμένη;;; Δεν ξέρω!). Βλέπετε, μέσα από την  μουσική -δεν ξέρω πώς- κυριολεκτικά "γεννιούνται" οι σκέψεις μου. Και αυτό θα μπορούσε να είναι κάλλιστα ένα τραγούδι προς τον δικό μας "σωτήρα" όποιος και αν είναι αυτός, χθεσινός, σημερινός ή και αυριανός, ακόμα που στάθηκε ή θα σταθεί δίπλα μας σ'αυτό που θέλουμε να πετύχουμε.... Εγώ πάντως,  προσωπικά, του το αφιερώνω.....Ξέρει εκείνος....

{Στίχοι του τραγουδιού "So I could find my way" των "Enya", σε ελεύθερη μετάφραση...}

" Χίλια όνειρα μου χάρισες

με κράτησες ψηλά 

και όλα αυτά τα χρόνια εσύ με οδήγησες

για να μπορέσω να βρω τον δρόμο μου....

Πόσο καιρό η αγάπη σου με προστάτευε!

Με κράτησες ψηλά εσύ

Ενα λιμάνι που  έδιωχνε την  θάλασσα μακριά 

για να μπορέσω να βρω εγώ τον δρόμο μου

Γι'αυτό άφησέ με να σου χαρίσω αυτό το όνειρο

πέρα μακριά, σε μια άλλη διάσταση

Γι'αυτό άφησέ με να στο χαρίζω

κάθε νύχτα από τώρα και για πάντα

Μόνο ο χρόνος μπορεί να μας χωρίσει

μα εσύ τόσο καιρό με κράτησες ασφαλή

Και κρύβεσαι διαρκώς στις σκιές της καρδιάς μου

για να μπορώ εγώ να βρω τον δρόμο μου...."