Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Σε γνωρίζω και πάλι...

Η Αγνή περνούσε ανάμεσα από τους δεκάδες καλεσμένους, κρεμάμενη κυριολεκτικά από το στιβαρό μπράτσο του Ενρίκε με το μυαλό της κολλημένο για άλλη μια φορά πίσω στο παρελθόν, όπου εκείνη, μικρό κορίτσι είχε ν'αντιμετωπίσει τους δαίμονές της, που της επέβαλλαν πως η δική της ζωή ήταν πολύ μικρή για να την χαρεί. Μα να που τώρα, εδώ, αποδείκνυε περίτρανα σε όλους πως πάντοτε υπάρχει ελπίδα αρκεί να το παλέψεις, να το πιστέψεις, να μην αφήσεις τίποτα να σε νικήσει....

Μα ήξερε επίσης πως είχε καλό σύμμαχο, σ'εκείνη την προσπάθειά της, που την είχε βοηθήσει σε κάθε μικρό ή μεγάλο της βήμα και γι'αυτό ό,τι και αν γινόταν, ό,τι και αν περνούσε θα του το χρωστούσε...Ετσι, δεν μπόρεσε να μην αναρωτιέται αν ήταν σωστή η στάση της σήμερα, να αγνοεί τον Ανδρέα επιδεικτικά και να διασχίζει ολόκληρη την πολυτελέστατη αίθουσα που είχε σχεδιαστεί ειδικά για εκδηλώσεις των παιδιών, στο πλευρό του Γκονζάλες.

Για όνομα του Θεού, σίγουρα δεν ήταν σωστό αφού όλοι θα νόμιζαν πως είχαν πάρει τα μυαλά της αέρα, πως στόχευε ψηλά και μάλιστα στην εύννοια -για να μην πούμε τίποτε άλλο- του εργοδότη της! Ενιωσε να κοκκινίζει ως τις ρίζες των μαλλιών της τώρα ενώ το βλέμμα της έπεσε άθελά της πάνω στον Ανδρέα που ξεπρόβαλλε τώρα πίσω από μια παρέα όμορφα ντυμένων γυναικών. Και φυσικά, τον φλέρταραν για άλλη μια φορά ξεδιάντροπα κάνοντας την καρδιά της να βουλιάξει άτσαλα στο στήθος.

Μα γιατί;;; Γιατί συνέβαινε αυτό; Γιατί δεν μπορούσε να τον έχει και πάλι δικό της; Οπως τότε, όπως εκείνα τα χρόνια που δεν έφευγε από δίπλα της αν δεν σιγουρευόταν πως εκείνη ήταν καλά, όπως τότε που δεν χρειαζόταν να προσπαθήσει καν να την αγκαλιάσει, να την γεμίσει φιλιά και δεκάδες γλυκά βλέμματα.....Ηταν πάντοτε εκεί για εκείνη τότε....μα τώρα, θαρρείς και προσπαθούσε διαρκώς να κάνει το αντίθετο, θαρρείς και δεν ήθελε πια τίποτε κοινό μαζί της για έναν λόγο που δεν καταλάβαινε....Ηταν φίλοι, δεν ήταν; Τί στην ευχή συνέβαινε λοιπόν; Γιατί απλά να αδιαφορεί, δεν του το είχε....όχι αυτό! της φαινόταν απίθανο σύμφωνα με τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία του, τουλάχιστον εκείνη που γνώριζε πως είχε....

Τον παρατήρησε για άλλη μια φορά εξεταστικά.....Τον τρόπο που μιλούσε κοιτώντας τον ομιλητή του κατευθείαν στα μάτια, μ'εκείνες τις γοητευτικές γκριμάτσες που έκανε κάθε φορά ανάλογα με τί άκουγε ή τί έλεγε, με τα μικρά χαριτωμένα λακάκια να διαγράφονται κάθε φορά που γελούσε στα μάγουλά του, με τα μάτια του που στένευαν επικίνδυνα όταν προσπαθούσε να διεισδύσει στο μυαλό κάποιου και το χρώμα των ματιών του που άλλαζε ανάλογα με την διάθεσή του με μικρές, φωτεινές ή όχι πινελιές.....με το λαμπερό χαμόγελό του που άστραφτε τώρα φωτίζοντας τα πρόσωπα των γυναικών τριγύρω, κάνοντάς τις να χαμογελούς σαν κοριτσόπουλα.....